Mam wrażenie, ze ten sezon miał za zadanie zachęcić Amerykanów do odwiedzenia Italii. Zdjęcia, plenery, widoki, zabytki - zjawiskowe (widać, że nasza kultura przez setki lat ewoluowała, puchła, wybuchała, dawała przepiękne owoce, podczas gdy u wyspiarzy w pierwszym sezonie po prostu trwała niezmieniona i pełna pretensji, że nie dogoniła współczesnego świata).
Intryga taka sobie. Pierwszy sezon niósł faktycznie jakieś refleksje związanie ze zderzeniem światów "masters and servants", sprawiedliwością społeczną (jeśli takie cóś w ogóle ma szanse powodzenia), rewanżyzmem i sensem całego tego buuurdelu zwanego życiem.
Tutaj odnoszę wrażenie, że bohaterowie zerwali się z dużej przerwy w klasie mocno przedmaturalnej w szkole - są nuuudni, przewidywalni, infantylni, obrażalscy, bezrefleksyjni, niedojrzali, nieobyci, nieoczytani, tępi i goniący tylko za zapachem feromonów, czyli dupą po prostu. Tylko boska Jennifer trzyma całość, jest obłędnie tragikomiczna i intrygująca, godna współczucia i podziwu zarazem. Reszta to śmieć. A już po pierwszych paru minutach było widać, że pewne dwie młode damy wyjdą na tym wakacyjnym tygodniu jako największe wygrane. Szkoda, że serial równa w dół.