Warsztatowo mistrzostwo świata, fenomenalna praca kamery, ponad 50minutowe odcinki nakręcone w jednym ujęciu wgniotły mnie w fotel, a przedstawiona perspektywa każdej ze stron zbudowała coś co zapamiętam do końca życia. Nie jestem rodzicem, ale wyobrażam sobie, że dla osób, które mają dzieci w podobnym wieku ten serial to olbrzymi ładunek emocjonalny i moment do refleksji. Nasuwają się pytania czy wiemy, co nasze pociechy robią poza domem, jakie strony przeglądają, jak dogadują się z rówieśnikami i jakimi bodźcami są atakowane kiedy siedzą zamknięte w swoich czterech ścianach. Film zostawia nas z pytaniami na które sami powinniśmy sobie odpowiedzieć.

Serial opowiada przede wszystkim zachowaniu dzieciaków w szkole, o rodzicach radzących sobie z traumą, pojawia się wątek psychologiczny, jednym słowem te cztery odcinki to ujęcia z życia tych postaci, które zostało wywrócone do góry nogami, a morderstwo to temat przewodni, który ma wpływ na ich dalsze losy i funkcjonowanie.


Wracając jednak do drugiej części tematu, dzisiaj natknąłem się na dyskusje w internecie, że reżyser opierał się na historii czarnoskórego Hassana Sentamu, który zaatakował dziewczynkę Elianne, która była w drodze do szkoły. Wywołała się niesamowita afera, że Netflix kolejny raz w role czarnego mordercy, wcielił białego chłopka. Naprawdę czytając to byłem przerażony jak ludzie spłycają temat i mają tak wąskie horyzonty. Owen Cooper zagrał FENOMENALNIE. Aktorsko majstersztyk. Trzeci odcinek to absolutny pick jego umiejętności aktorskich w tak młodym wieku. Był bajeczny i zjawiskowy, ale dla pewnej grupy ten serial jak i reżyser oraz aktorzy są straceni, ponieważ kolor skóry chłopaka tak bardzo ich uraził. Jakby to był kluczowy element układanki.

Uważam, że ten serial ma rozgłos przez to, że jest unikatowy, a aktorzy wykrzesali z siebie maksimum umiejętności. Niestety, najwięcej do powiedzenia mają osoby, które nie obejrzały tego dzieła i nie zrozumiały przesłania. Szkoda...