Do Shadowhunters podchodziłam cztery razy. Za pierwszym razem przerwałam po dwóch odcinkach. Za drugim po czterech. Za trzecim przestałam po szóstym, a obecnie kończę pierwszy sezon.

I muszę przyznać, że serial troszeczkę się zrehabilitował w moich oczach. Jednak, aby do tego doszło, musiałam przestać rozpatrywać go w kategorii adaptacji powieści. Ponieważ, gdy porównywałam go do książek, to wypadał strasznie blado. Denerwowały mnie zmiany fabularne wprowadzone przez twórców. Jednak od momentu, gdy zaczęłam to traktować po prostu jako serial młodzieżowy z gatunku fantastyki, zdecydowanie poprawiło się moje nastawienie do niego.

Nadal irytuje mnie postać Clary Fray, która jest jedną z najgorszych serialowych kreacji. Nie wiem ile w tym jest winy aktorki, ile scenarzysty, a ile samego reżysera, który przepuszcza takie sceny dalej (przykład: umiera najlepszy przyjaciel głównej bohaterki, ta opłakuje go. Jednak kilka minut później, czekając, aż powstanie z martwych, śmieszkuje i flirtuje z Jace'm). Jednakże muszę przyznać, że i ta postać staje się z każdym odcinkiem nieco mniej denerwująca, chociaż jestem pewna, czy jest to kwestia faktycznych postępów aktorki/scenarzysty/reżysera, czy po prostu tego, że przyzwyczaiłam się do jej głupiego zachowania i przestałam zwracać na nie aż taką uwagę.

Podsumowując - zdecydowanie bardziej podobał mi się film Dary Anioła, chociaż też wiem, że zbierał cięgi. Podobał mi się dobór aktorów, sceny były fajnie odwzorowane, dużo lepiej nawiązywał do książki. Jednakże, jak mawiają, jak się nie ma co się lubi, to się lubi co się ma, więc serial Shadowhunters daje radę, ale trzeba się uzbroić w naprawdę mnóstwo cierpliwości i najlepiej na czas seansu zapomnieć o istnieniu Cassandry Clare i jej książek. Polecam również oglądać w wersji bez lektora - jakoś poprawia to odbiór.