"Śmiać mi się chce jak czytam te nędzne posty właśnie w takim stylu. Zamiast powiedzieć o jakich aktorów ci chodzi to najlepiej obraź się i poużalaj." - Powiedział człowiek, który z osób wypowiadających się tutaj, podał prawie najmniej konkretnych argumentów... tak właśnie... ostatnie 3 dni nie robiłam nic innego jak właśnie użalałam się i płakałam…

O jakich aktorów mi chodzi? - Trudno powiedzieć tak "na sucho" kto lepiej zagrałby Holmesa, bo tu mogę jedynie wymienić Bretta - bo był on, uważam, genialnym i najlepszym Holmesem i to jego mimika była wstanie wyrazić wszystko - była to właściwie pierwsza rzecz jaka przykuła moją uwagę w serialu z nim - jego niesamowita gra aktorska i perfekcyjne wczucie się w rolę.

A jeśli chodzi o aktorów, których twarz jest w stanie wyrazić więcej niż słowa, i którzy, moim zdaniem, bez problemu byliby wstanie przechodzić od stanów euforii do melancholii (pomijając postać Holmesa i wiek), to, właściwie z marszu mogę powiedzieć, że, moim zdaniem: przede wszystkim Anthony Hopkins, oprócz niego Al Pacino, Hugh Laurie, czy Jeremy Irons.

Przeciwko czemu mam przytaczać konkretne argumenty? Twoim płaczkom, że Cumberbatch nie pasuje, a Brett jest najlepszym Holmes'em? On już minął, pogódź się z tym, zagrał dobrze, ale czas na młodych aktorów. Z tych, których podałaś pasuje mi jedynie Jeremy Irons. Anthony Hopkins i Al Pacino jako młodzi detektywi? Proszę cię. Hugh też by uszedł, gdyby nie to, że już i tak gra rolę inspirowaną Sherlockiem.
Poza tym, ja przynajmniej oceniłem serial obiektywnie (fakt, dodając jeden subiektywny punkt jako fan przygód detektywa), a nie przez pryzmat jedynie głównego bohatera (bo nie jest to Brett, och jej) i tego, że jest tak podobny to House'a. Może jeszcze dołóż mi tutaj, że brak mi inteligencji, nie znam się na kinie i powinienem wracać do gimnazjum, bo przecież filmweb słynie z takich ripost włączając w to właśnie wytykanie słabych argumentów.

"Anthony Hopkins i Al Pacino jako młodzi detektywi? Proszę cię. " - umiesz czytać uważnie?! napisałam "A jeśli chodzi o aktorów, których twarz jest w stanie wyrazić więcej niż słowa, i którzy, moim zdaniem, bez problemu byliby wstanie przechodzić od stanów euforii do melancholii (pomijając postać Holmesa i wiek),"! poza tym Jeremy Irons, który, jak napisałeś Ci pasuje, też młody nie jest… nie widzę tu logiki….

"czas na młodych aktorów" - a starzy i dobrzy niech spadają na drzewo.

"Poza tym, ja przynajmniej oceniłem serial obiektywnie" - zaczęłam oglądać serial bez uprzedzeń - nikt mi go nie polecał nikt mi go nie odradzał, ale mi się nie spodobał. I znów nie czytasz uważnie! - nie chodzi tylko o głównego bohatera ale o całość! o XXI w., o masę dodatków od twórców, itd.

"Może jeszcze dołóż mi tutaj, że brak mi inteligencji, nie znam się na kinie i powinienem wracać do gimnazjum, bo przecież filmweb słynie z takich ripost włączając w to właśnie wytykanie słabych argumentów." - takie argumenty to Ty byś najchętniej podał wobec mnie. Pasuje to do Twoich tekstów - "Twoim płaczkom" i "najlepiej obraź się i poużalaj.". Ja rozumiem, że ktoś ma inny gust, chcę podyskutować, a Ty od razu się spinasz, oburzasz i atakujesz.

Poza tym odnoszę wrażenie, że traktujesz naszą dyskusję bardzo personalnie - że mniej Ci już chodzi i serial, a bardziej o to, że mam inne zdanie niż Ty i nie udaje Ci się mnie przekonać. Dodawanie zwrotów dotyczących użalania się i obrażania, nie czyni Cię bardziej przekonującym, wręcz przeciwnie.

"bo przecież filmweb słynie z takich ripost włączając w to właśnie wytykanie słabych argumentów." - czy właśnie nie opisałeś swojego zachowania? - na przykład "Przeciwko czemu mam przytaczać konkretne argumenty? Twoim płaczkom," :)

To u ciebie w takim razie brak logiki, skoro pytam o aktorów, którzy mogliby zastąpić Cumberbatcha, a ty podajesz mi nazwiska, których nie wiążesz z tematem. Ja wiem, że Hopkins i Al Pacino to dobrzy artyści, ale skoro rozmawiamy o roli Sherlocka to mogłabyś się do niej ustosunkować. Wszystkie pozostałe argumenty odrzuciła Findis, została sprawa głównego bohatera. Nie twierdzę, że starzy aktorzy mają "spadać na drzewo", ale rozmawiamy O ROLI SHERLOCKA W TYM TUTAJ KONKRETNYM SERIALU.

Ja odnoszę się tylko do serialu, "płaczki" i "użalanie się" to akurat prawda, bo z tego co piszesz można wywnioskować jedynie to, że serial powstał niepotrzebnie, że Holmesów już za dużo i jedynie Brett jest jedynym słusznym odtwórcą roli detektywa. Wszystkie twoje posty są właśnie o tym. Może po prostu wróć do oglądania starego serialu, otocz się murem z napisem "Wszystkiemu, co nowe, wstęp wzbroniony" i zanim następnym razem skrytykujesz serial za to, że w ogóle powstał, bo nie musiał, zastanów się trzy razy i dopiero potem wysnuwaj teorie.

Poza tym możesz skończyć z hipokryzją: "po prostu się nie znam tak bardzo jak bardzo jak trunksio...."

"O jakich aktorów mi chodzi? - Trudno powiedzieć tak "na sucho" kto lepiej zagrałby Holmesa, bo tu mogę jedynie wymienić Bretta - bo był on, uważam, genialnym i najlepszym Holmesem i to jego mimika była wstanie wyrazić wszystko - była to właściwie pierwsza rzecz jaka przykuła moją uwagę w serialu z nim - jego niesamowita gra aktorska i perfekcyjne wczucie się w rolę.

A jeśli chodzi o aktorów, których twarz jest w stanie wyrazić więcej niż słowa, i którzy, moim zdaniem, bez problemu byliby wstanie przechodzić od stanów euforii do melancholii (pomijając postać Holmesa i wiek), to, właściwie z marszu mogę powiedzieć, że, moim zdaniem: przede wszystkim Anthony Hopkins, oprócz niego Al Pacino, Hugh Laurie, czy Jeremy Irons." - przeczytaj proszę ze zrozumieniem.

"Ja odnoszę się tylko do serialu, "płaczki" i "użalanie się" to akurat prawda, bo z tego co piszesz można wywnioskować jedynie to, że serial powstał niepotrzebnie, że Holmesów już za dużo i jedynie Brett jest jedynym słusznym odtwórcą roli detektywa. Wszystkie twoje posty są właśnie o tym. Może po prostu wróć do oglądania starego serialu, otocz się murem z napisem "Wszystkiemu, co nowe, wstęp wzbroniony" i zanim następnym razem skrytykujesz serial za to, że w ogóle powstał, bo nie musiał, zastanów się trzy razy i dopiero potem wysnuwaj teorie." - bo jak pytasz kto jest lepszy, to mówię, że Brett, a Ty tylko o Cumberbatchu.

"Poza tym możesz skończyć z hipokryzją: "po prostu się nie znam tak bardzo jak bardzo jak trunksio...." " - ironia...

Ok, ok, stop. Może faktycznie zaczyna nam ta dyskusja zjeżdżać na bok.

Brett - zagrał Holmes'a, jak mówisz, idealnie. Mimika, gesty, wykreowanie postaci, dedukcja, uzależnienia i wszystko co w Sherlocku nam się podoba.

Cumberbatch - to nie tak, że w kółko go forsuje, uważam, że twórcy wybrali dobrą postać. Mamy nieco dziecinnego, genialnego w swoim fachu detektywa, który ponad ludzi stawia swoją pracę. Nałogi też ma, ale na miarę XXI w. Gra dobrze, przekonująco i myślę, że o to chodzi.

a już myślałam, że muszę szykować się na wojnę z Tobą ^^

Trochę mnie poniosło. Zawsze preferuję bezpośrednią rozmowę niż wiadomości lub komentarze.

ja też, łatwiej się dogadać i przede wszystkim zrozumieć dokładnie o co chodzi drugiej osobie ;)

Właśnie tak.

"Znam osoby, które lepiej odegrałyby tę rolę i lepiej wczułyby się w te zachowania."
??? Wybacz,ale nie wiem,o co teraz chodzi:) Nie podoba Ci się sposób, w jaki gra Benedict? Skoro tak, to trzeba było tak od razu. Ale wtedy nie ma o czym dyskutować, każdy ma swoje zdanie i myślę, że nie ma sensu kłócić się o to.

Tak, jak piszę od początku - Cumberbatch nie podoba mi się jako Holmes i nie jest dla mnie przekonujący ;)

Sherlock miał się urodzić około 1854 roku, co oznacza, ze gdy poznał Watsona, miał 26 lat :) Tyle w kwestii za młodego Benedicta.

"Sherlock miał się urodzić około 1854 roku, co oznacza, ze gdy poznał Watsona, miał 26 lat :) Tyle w kwestii za młodego Benedicta." - przepraszam pomyliłam się :) miał 27 zakładając, że urodził się w 1854, a "Studium w szkarłacie" działo się w 1881 :) Aczkolwiek w "Psie Baskerville'ów był rok 1889, a w "Ostatniej Zagadce" - 1891, więc, tak czy siak, dość duża rozbieżność :)

Nie wiem, ja czytałam książkę i nie uważam, żeby on był idealnym Holmesem.

Dziewczyny juz porozpracowywały większość twych argumentów, trzeba jednak zwórcić uwage jeszcze na kilka rzeczy.

"2. Plastry nikotynowe zamiast morfiny, kokainy, czy chociażby papierosów i fajki?!...
serio!?! Uważam, że to do prawdy przegięcie. Rozumiem, że uzależnienia nie są czymś
najważniejszym, ale z drugiej strony… one tworzyły Holmesa, były niejako jego częścią,
pokazywały, że nawet on ma jakieś słabości… stanowiły, być może, swego rodzaju
mroczną stronę Holmesa…. ale plastry nikotynowe?! Błagam…"

Zważ, że policja w serialu u Holmesa w mieszkaniu bynajmniej nie plastrów nikotynowych nie szukała. A i on sam raz wspomina, że przydałoby mu się coś z 7% mocniejszego... Można więc przypuszczać, że może i zaćpywał w młodości, a może nawet całkiem niedawno, choć teraz jest już czysty. Za czasów Holmesa ksiażkowego kolega-lekarz być może przymknąłby oko na okazjonalne odmienne stany świadomości przyjaciela, nie widze Watsona serialowego, który by spokojnie przyjął Sherlocka uzależnionego. Lestrade takoż.

"6. Mycroft – Holmes miał bardzo dobre stosunki ze swoim bratem, przyznawał, że
gdyby to Mycroft był detektywem byłby lepszy. Pomagali sobie, nie było między nimi
zawiści i bezsensownej rywalizacji, po co to komu?"

Wcale nie było. Tej sceny w "Tłumaczu z greki", gdzie się bardzo uprzejmie i z głębokim szacunkiem i powagą wzajemnie poprawiają obserwując wdowca idącego ulicą nie było w ogóle. Ani tego słodkiego Mycroftowego "Ach, więc rozwiązałeś już tę sprawę? Byłem zdziwiony, że do mnie nie przyszedłeś, wyglądała na za trudną dla ciebie."^^

A to nie tak, że plastry nikotynowe pomagały mu na uzależnienie? Przecież w "Hound Of The Baskervilles" wdychał dym Henry'ego.

"Dziewczyny juz porozpracowywały większość twych argumentów" - ja bym powiedziała, że po prostu podały swoje argumenty... które do mnie nie trafiają tak samo jak moje do Was... ;)

"Zważ, że policja w serialu u Holmesa w mieszkaniu bynajmniej nie plastrów nikotynowych nie szukała. A i on sam raz wspomina, że przydałoby mu się coś z 7% mocniejszego... Można więc przypuszczać, że może i zaćpywał w młodości, a może nawet całkiem niedawno, choć teraz jest już czysty. Za czasów Holmesa ksiażkowego kolega-lekarz być może przymknąłby oko na okazjonalne odmienne stany świadomości przyjaciela, nie widze Watsona serialowego, który by spokojnie przyjął Sherlocka uzależnionego. Lestrade takoż." - od papierosów też? ;) Nie chodziło mi już o to, że nie ćpa, nawet nie o to, że nie pali, ale o to, że zastąpili to plastrami nikotynowymi. To już apap czy ibuprom moim zdaniem byłyby lepsze, albo nic... plastry to przegięcie... ;)

"Grecki tłumacz", powiadasz? - Holmes stwierdził, że Mycroft jest lepszy (po mojemu z pełnym szacunkiem), Mycroft spytał Sherlocka czy już rozwiązał pewną sprawę, ich wnioski były takie same, Mycroft podkreślił, że był pewien tego rozwiązania od początku (dalej nie widzę chorej rywalizacji). Następnie siedli w wykuszu i obserwowali mężczyznę na zmianę dzieląc się z sobą spostrzeżeniami, zgodnie z tym co powiedział Sherlock, Mycroft był lepszy, co Watson zauważył. Później Mycroft zaproponował Sherlockowi sprawę, wiedząc, że mu się spodoba, Sherlock przyjął to z wdzięcznością i powiedział Watsonowi, że kilka z jego najciekawszych spraw trafiło do niego przez Mycrofta... Wydaje mi się, że tyle wystarczy ;)

a jeszcze, co do tego, bo jakoś wcześniej mi to umknęło "Zważ, że policja w serialu u Holmesa w mieszkaniu bynajmniej nie plastrów nikotynowych nie szukała. A i on sam raz wspomina, że przydałoby mu się coś z 7% mocniejszego." - serio?! czy jak stwierdzę, że złamana noga boli mnie tak bardzo, że z radością łyknęłabym vicodin, to oznacza, że go biorę, czy kiedykolwiek brałam? ale jeżeli będę mieć na pieńku z jakimś policjantem... to pewnie to podchwyci i będzie się starał jakoś przeciwko mnie wykorzystać... w serialu miało to na celu nawiązanie do książkowego Holmesa, ale w życiu przechwałki i gadanie jak wiele innych...

Czy naprawdę nie można stworzyć czegoś innego? Czy trzeba
było nazwać bohatera imieniem słynnego detektywa? Czy trzeba było, luźno bo luźno, ale
jednak, opierać się na opowiadaniach Conan Doyle’a? Czy nie można było stworzyć
czegoś nowego? Po prostu młodego inteligentnego detektywa, dać mu kumpla i paru
wrogów, wymyślić nowe zagadki i zrobić coś całkiem nowego? Czy jedyną opcją, by
„zwrócić uwagę widza” było danie bohaterowi nazwiska „Holmes”?

A to uważam za skrajną niesprawiedliwość. Po pierwsze, twórcy serialu to znali artyści, tworzący doskonale radzące sobie seriale i naprawdę nie potrzebujący się podczepiać pod znaną markę, żeby zwrócić na siebie uwagę, więc takie oskarżenia są śmieszne. Po drugie, są miłośnikami kanonu i nie stworzyli sobie po prostu serialu kryminalnego, dla urody nazywając go "Sherlockiem" tylko umiejętnie przetworzyli kanon, a sam serial naszpikowali taką ilością odniesień, że za każdym obejrzeniem znajduje się kolejne. Nie stworzyli przy tym niestrawnego "pomnika ku czci", tylko historię, która jest przyjemna, zabawna i wzruszająca sama z siebie. I tu myślę tkwi sedno uwielbienia dla tego serialu - on jest po prostu naprawdę fantastycznie zrobiony - nie ma dialogów wypełniaczy, każda linijka jest i zabawna i istotna dla fabuły, postacie są konsekwentne, praca kamery fantastyczna, efekty wizualne przemyślane i robiące wrażenie. Do tego aktorzy, niesamowici aktorzy, jak się ich porówna do standardowych aktorów w serialach amerykańskich, gdzie postać potrafi całą scenę mieć jedną minę i siedizeć nieruchomo... tutaj bohater może przez pół sceny się nie odzywać, a i tak wszystko sie wyczyta z mimiki - kolejny powód do oglądania po parę razy, bo zawsze się przegapi kogoś w tle, a on tak sobie żyje własnym życiem... To jest naprawde niesamowity serial, który dodatkowo jest również bardzo wierną i pełną szacunku, choc nie takiego na klęczkach, interpretacją doylowej twóczości.

Koniec peanu.^^

"A to uważam za skrajną niesprawiedliwość. Po pierwsze, twórcy serialu to znali artyści, tworzący doskonale radzące sobie seriale i naprawdę nie potrzebujący się podczepiać pod znaną markę, żeby zwrócić na siebie uwagę" - więc również odnieśliby sukces tworząc coś nowego i zostawiając Holmesa w spokoju ;)

"Po drugie, są miłośnikami kanonu i nie stworzyli sobie po prostu serialu kryminalnego, dla urody nazywając go "Sherlockiem" tylko umiejętnie przetworzyli kanon, a sam serial naszpikowali taką ilością odniesień, że za każdym obejrzeniem znajduje się kolejne. Nie stworzyli przy tym niestrawnego "pomnika ku czci", tylko historię, która jest przyjemna, zabawna i wzruszająca sama z siebie." - owszem masa odniesień - chaotycznie ze sobą powiązanych - nie wiem jaki jest tego cel... i nie wiem w którym momencie jest ten serial wzruszający… ;)

"Do tego aktorzy, niesamowici aktorzy, jak się ich porówna do standardowych aktorów w serialach amerykańskich, gdzie postać potrafi całą scenę mieć jedną minę i siedizeć nieruchomo... tutaj bohater może przez pół sceny się nie odzywać, a i tak wszystko sie wyczyta z mimiki - kolejny powód do oglądania po parę razy, bo zawsze się przegapi kogoś w tle, a on tak sobie żyje własnym życiem..." - Wybacz, ale jak już pisałam, ani gesty, ani mimika Cumberbatcha do mnie nie trafiają, nie uważam, by w jakimś szczególnym stopniu zasługiwał na pochwały za to. Naprawdę Brett jest lepszy. A pomijając już Bretta, moim zdaniem, Cumberbath jest, naprawdę, mało przekonujący i mało autentyczny, nie wzbudza żadnych emocji nawet wtedy kiedy powinien. Jego mimika mnie nie powala, nie mam do niego uprzedzeń jako aktora, ale Cumberbatch nie jest osobą, która najlepiej odgrywa tę rolę.

"choc nie takiego na klęczkach, interpretacją doylowej twóczości." - czytając to mam wrażenie, że negatywnie odbierasz wierne odzwierciedlanie książek w filmach/serialach, czego nie rozumiem.

Na przykład dlatego, że NIE DA się wiernie sfilmować książki.
Jeremy Brett był wspaniałym Holmesem, ale to nie znaczy, że nikt inny wspaniałym Holmesem być nie może. Benedict idealnie pasuje do opisu detektywa, wiele jego zachowań, gestów, sposobów mówienia to żywcem wyjęty z opowiadań ACD Sherlock. Przeczytaj jeszcze raz, bo chyba nieco Ci się w pamięci zatarły oryginały...

widze że nieźle żal ci dupe ściska jak stworzyłaś post długości pana tadeusza

to naprawde świetnie zrealizowany serial i moim zdaniem znacznie przewyższający film guya ritchiego pod każdym wzgledem prócz efektów specjalnych i scenografi

Czytam ten wywód i widzę bardzo klasyczne podejście - przenoszenie fabuły w inne czasy jest złe, należy się trzymać klasycznych ekranizacji itp. Tymczasem serial Moffata i Gatissa wychodzi z bardzo ciekawego założenia - wszyscy doskonale znamy postać Sherlocka i jego przygody - zastanówmy się jak by to wyglądało dziś z założeniem że wszystkie obecne w książce elementy muszą wystąpić też w serialu. Takie podejście sprawia, że odkrywamy klasyczne przygody Sherlocka na nowo - przynajmniej ja to tak widzę - kiedy wyjmiemy postać i wydarzenia z XIX wieku, odbierzemy im romantyzm przeszłości - czy nadal się sprawdzą, czy wciąż uwierzymy w bohatera? Serial pokazuje że jak najbardziej - jasne że współczesny Sherlock już nie zażywa narkotyków ( choć scenarzyści zaznaczają że to raczej nowość w jego życiu), nie pali ( choć nadal pragnie nikotyny - w tym samym celu by pobudzić się w czasie myślenia) i korzysta z komórki. Podobnie jego dzielenie z mieszkania z Watsonem wzbudza inne emocje - coś w XIX wieku oczywistego w XXI wzbudza inne reakcje. Ale wciąż jest tym samym nieco aroganckim, geniuszem rozwiązującym zagadki przy pomocy nieosiągalnej dla zwykłych śmiertelników dedukcji. MOim zdaniem scenarzyści wykazali się olbrzymim szacunkiem do ACD - wsadzając do serialu jak najwięcej motywów które ucieszą znających powieści a jednocześnie pokazując, że stworzony przez niego bohater sprawdza się niezależnie od czsów. Co więcej - znam wielu fanów powieści którzy są zachwyceni tym, że mimo przeniesienia Sherlocka w czasie nie zapomniano o tych którzy naprawdę dobrze znają powieści. A co Benedicta - moim zdaniem niezależnie od wieku ( czy naprawdę w przypadku Sherlocka wiek bohatera jest aż tak ważny?) jest idealny uosabiający ten typ nieco zarozumiałego angielskiego gentelmana który po prostu nie zajmuje się codziennymi sprawami. Może się nie podobać ale Sherlockiem jest świetny. Co zaś się tyczy filmu - tu zdecydowanie bardziej denerwowało mnie dopisywanie rzeczy zupełnie nie obecnych w powieściach ( co do sabotowania związku - tam dopiero Holmes sabotował związek Watsona) no i przy całej mojej miłości do Downeya Jr. ten dopiero na Sherlocka nie wygląda.

"A co Benedicta - moim zdaniem niezależnie od wieku ( czy naprawdę w przypadku Sherlocka wiek bohatera jest aż tak ważny?) jest idealny uosabiający ten typ nieco zarozumiałego angielskiego gentelmana który po prostu nie zajmuje się codziennymi sprawami. Może się nie podobać ale Sherlockiem jest świetny." - nie widzę w nim ani krzty dżentelmena…. nie zachowuje się jak dżentelmen, brakuje mu też, moim zdaniem, odpowiednich gestów, przez co nie jest autentyczny. Daleko mu do ideału.

"Co zaś się tyczy filmu - tu zdecydowanie bardziej denerwowało mnie dopisywanie rzeczy zupełnie nie obecnych w powieściach" – owszem, jak już pisałam - było tam nawrzucane dużo luźnych nawiązań do różnych opowiadań (nazwiska, cytaty) plus jeszcze więcej dodatków od twórców - i tu jest to samo. W tym serialu zdecydowanie przeważają wątki dopisane przez scenarzystów... więc nie rozumiem czemu Twoim zdaniem w filmie to było złe, a tu jest ok.

"i przy całej mojej miłości do Downeya Jr. ten dopiero na Sherlocka nie wygląda." - obiektywnie rzecz biorąc, to ani Downey, ani Cumberbatch tak nie wyglądają... ;)

Nic w twoich wypowiedziach nie jest obiektywne. Powiedz mi, po co ta dyskusja w ogóle?

Wyrażam swoją opinię na dany temat… a z tego co mi wiadomo opinie są z założenia subiektywne… i takie są, zarówno moje jak i wielbicieli tego serialu… I gdyby z mojej strony było to całkowicie w pełni subiektywne, bez próby jakiegokolwiek spojrzenia z drugiej strony, to dałabym 1.

Obiektywizm nie istnieje.

Uważaj, fani Cię ukamieniują bo masz swoje zdanie. Przeważnie zapominają, że nie wszyscy muszą myśleć tak jak oni i zachwycać się tym co oni. A jak już masz inne to piszą, że jesteś śmieszna bo masz swoje odczucia a przecież jak widać nie wolno.

Ciekawa jestem w takim razie co powiesz o Elementary- amerykańskiej uwspółcześnionej wersji do, której trwają pracę nad pilotem. Tam Watson ma być Joaną zagraną przez Lucy Liu, co ty na to?

A co do twoich argumentów to wyraźnie wybija się z nich podejście tradycjonalistyczne, czyli takie, które odrzuca wszelkie nowości na rzecz klasyki, ale kultury nie zatrzymasz. Gdyby wszyscy trzymali się sztywno utartych ram nie powstało by wiele dziś uważanych za wybitne dzieł. Dzisiaj wszystko jest poddawane przeróbce czy Ci się to podoba czy nie. Ja jestem wdzięczna, że twórcom udało się to zrobić w tak bezbolesny sposób... bo to co planują amerykanie to dopiero zakrawa o absurd. Dla mnie Sherlock BBC to jest już legenda małego ekranu i przejdzie do historii telewizji, bo Martinowi Freemanowi i Benedictowi Cumberbatchowi udało się stworzyć niezapomniany duet. W dzisiejszej telewizji raczej mało poświęca się miejsca takiej męskiej przyjaźni (bo chociaż, niektórzy widzą tam nieco więcej, to jednak jest to przyjaźń). Dwóch naprawdę wyróżniających się z tłumu facetów (bo nie czarujmy się ale bycie lekarzem i żołnierzem nie jest profesją statystycznego Brytyjczyka) nagle staje się partnerami w dochodzeniu do prawdy i wzajemnie ratuje się społecznego upadku. U Conan Doyle'a największy nacisk położony jest na rozwiązywanie zagadek, a tutaj jest to sprawa równorzędna z ich relacją. To jest kwestia gustu i nie bardzo rozumiem jaki jest sens w dyskusji na ten temat, bo jak wiemy każdego kręci co innego. Plusem tego serialu jest też to, że duża część fascynatów serialu powróci lub sięgnie po raz pierwszy do źródła.
Ja osobiście wersję Jeremiego Bretta bardzo lubię, natomiast RDJ już sporo mniej, za bardzo to amerykańskie...

„Ciekawa jestem w takim razie co powiesz o Elementary- amerykańskiej uwspółcześnionej wersji do, której trwają pracę nad pilotem. Tam Watson ma być Joaną zagraną przez Lucy Liu, co ty na to?” – już tu takie zdanie padło – obejrzę, a potem ocenię. Choć pomysł mi się nie podoba.

„Gdyby wszyscy trzymali się sztywno utartych ram nie powstało by wiele dziś uważanych za wybitne dzieł.” – fakt, nie zawsze da się wszystko wiernie odwzorować, czasem korzystne są pewne zmiany, ale tu te zmiany poszły moim zdaniem za daleko ;)

„U Conan Doyle'a największy nacisk położony jest na rozwiązywanie zagadek, a tutaj jest to sprawa równorzędna z ich relacją.” – i to rozwiązywanie zagadek jest właśnie moim zdaniem niesamowite – człowiek o wybitnej inteligencji jest w stanie właściwie z niczego wydedukować wszystko co potrzebuje, a potem wyjaśnić to w dziecinnie prosty sposób. A relacja Homesa z Watsonem też jest ważna u Conan Doyle’a, tylko nie rzuca to się tak w oczy, bo nie stara się temu dopisać podtekstu ;)

„U Conan Doyle'a największy nacisk położony jest na rozwiązywanie zagadek, a tutaj jest to sprawa równorzędna z ich relacją.” – i to rozwiązywanie zagadek jest właśnie moim zdaniem niesamowite – człowiek o wybitnej inteligencji jest w stanie właściwie z niczego wydedukować wszystko co potrzebuje, a potem wyjaśnić to w dziecinnie prosty sposób. A relacja Homesa z Watsonem też jest ważna u Conan Doyle’a, tylko nie rzuca to się tak w oczy, bo nie stara się temu dopisać podtekstu ;)"
Po pierwsze nie sądzę, żeby twórcy chcieli dopisać temu podtekst. Przypomina mi się wypowiedź Martina Freemana na ten temat, w której mówi, że to okej jeśli ludzie dostrzegają tam coś więcej, ale on i Benedict niczego takiego nie odgrywali.
Po drugie, to co Tobie się tu nie podoba, mnie właśnie wręcz odwrotnie zachęca, czyli rozwinięcie wątku relacji John&Sherlock. Tak jak sama mówisz w dzisiejszych czasach dedukcja wydaje się być naciągana, ciężko byłoby zagłębiać się jeszcze bardziej w szczegóły rozwiązywania zagadek zbrodni. A twórcą jednak udało się zrobić z tego coś naprawdę ciekawego. Najlepiej im to chyba wyszło w Hound of Baskerville.
A i jeszcze jedno, podałaś argument odnośnie Sherlocka nie będącego narkomanem- otóż musiało Ci to nieźle umknąć, bo w Study in Pink policja robi mu nalot, żeby znaleźć narkotyki. A w pilocie, którego może nie widziałaś taksówkarz aplikuje mu narkotyk i stwierdza, że tylko ktoś kto jest przyzwyczajony do dużych dawek tak długo utrzymałby się na nogach.

"Po pierwsze nie sądzę, żeby twórcy chcieli dopisać temu podtekst." - co chwila ktoś sugeruje w serialu jakoby coś między nimi było.

"A i jeszcze jedno, podałaś argument odnośnie Sherlocka nie będącego narkomanem- otóż musiało Ci to nieźle umknąć, bo w Study in Pink policja robi mu nalot, żeby znaleźć narkotyki. A w pilocie, którego może nie widziałaś taksówkarz aplikuje mu narkotyk i stwierdza, że tylko ktoś kto jest przyzwyczajony do dużych dawek tak długo utrzymałby się na nogach." - obejrzałam... równie dobrze mógłby być ktoś czyj organizm jest po prostu odporny na takie rzeczy. :) ok, ćpał ale już nie ćpa... ale jak napisałam tez potem - czy wszystkie uzależnienia Holmesa musiały zostać zastąpione plastrami?! ;)

Ale zauważ iloma plastrami... "Three patch problem" przeszło już do kanonu.

no tak "three pipe problem", czyli jednak plastry zamiast fajki.... ;)

No widzisz, nie jest tak źle. W serialu jest wiele ukrytych smaczków, których na pierwszy rzut oka nie widać. Na przykład spotkanie Mike Stamforda i Johna Watsona w parku- piją kawę z Criteriona (napis na papierowych kubkach)- tak jak to wymyślił ACD. Albo klub Diogenesa. Albo zamiana kija na pejcz- no sama powiedz, że ciekawe to wymyślili.

nie mówię, że nie ma nawiązań, są, ale nawrzucane są jak leci ;)

Nie karmcie trola. Takie osoby jak Asia, na pewno inteligentna osoba, lubią się wyróżniać. Robić niepopularne rzeczy na zasadzie "a ja myślę inaczej". Zabawne jest oglądać zmagania osób próbujących przekonać taką osobę do swoich racji. A przecież dla jednego sufit dla drugiego może być podłogą. Niech więc będzie podłogą. Wszystko jedno.

Racja, ale jakaś frajda w tym przekonywaniu też jest ;) Można w sobie niejako uprawnić status fana danej rzeczy. Bo co z Ciebie za poplecznik jeśli nie walczysz "do krwi ostatniej kropli z żył" za swoim ukochanym serialem... I mimo, że mam świadomość, że jej nie przekonam to swoje działa wytoczyłam i głowę hydrze odcięłam ;P

Gdybyś faktycznie znała książki, Asiu, widziałabyś, że nawiązania wcale nie są wrzucane "jak leci".
W uwspółcześnieniu chodzi też o to, żeby pokazać nam Sherlocka takiego, jakim widzieli go pierwsi czytelnicy książek ACD - umówmy się, ze niewielu z nas byłoby jednak w stanie wydedukować tak wiele, jak Sherlock, z ubrania danej osoby.

W życiu walczę Droga Elizabeth, w internecie jakoś mi się nie chce :) Podziwiam namiętne spory, ale ja wolę stać z boku. Taka osoba i jej argumenty...cóż, zdarzyło się już poznać kilka osób, które na wejściu były w stanie oznajmić mi np. co im się nie podoba w mojej kuchni. Niektórzy żyją by krytykować. Bo cóż złego jest w tym, że ten serial podoba się wielu ludziom? Widać niektórym to nie daje spać. Pozdrawiam ciepło.

Typowe, jak ktoś ma inne zdanie niż tłum to zaraz stosuje coś niepopularnego. Fani powinni się wysilić i zrozumieć, że nie wszyscy muszą myśleć jak oni. Cóż... widać nie potrafią.

Nie o to chodzi. Znaczy nie o tłum. Ja się zachwyciłam tym serialem trochę przypadkiem, nie mając pojęcia, że ludzie się nim zachwycają. Wzięłam z półki serial o Sherlocku. A potem zobaczyłam Benedicta na scenie we Frankensteinie.
Można mówić o nim wszystko, ale nie to, że jest złym aktorem. Zatem tak, mój zachwyt nad aktorem przekłada się obecnie na stosunek do serialu, ale tylko w ten sposób, że stosunek ten jest jeszcze bardziej entuzjastyczny.
Szczerze mówiąc, znam jedną osobę, której serial się naprawdę nie podoba. I co najmniej 50, które są nim zachwycone. Nie mówię, że większość zawsze ma rację, ale coś w tym jest, bo nie często zdarza się serial, który trafia w gusta tak wielu osób.

Nigdy nie powiedziałam nic złego, ani dobrego na temat gry aktorskiej w tym serialu. Serial albo mnie interesuje albo nie. Ogólnie nie uważam go za zły czy coś takiego, po prostu mam swoje odczucia i drażni niekiedy to, że osobom których owy serial nie zachwyca nazywa się od razu trollami albo prowokatorami.

Ech, oczywiście zostałaś zjechana na maksa przez wielkich fanów, czego się można spodziewać, skoro krytykuje się serial uwielbiany przez większość. Nie można być osobą indywidualną. Ale ja się z Tobą zgadzam - postać Sherlocka jako wymuskanego chłopięcia z wyglądu oczywiście za cholerę mi nie pasuje. Jego zachowanie i ta WSPANIAŁA DEDUKCJA jest niezmiernie irytująca - już z pierwszego odcinka dowiedziałam się, że jeśli wejście do ładowarki w komórce jest zarysowane obok, to prawdopodobnie posiadacz jest alkoholikiem, a dezodorant jest wyczuwalny nawet spod kombinezonu przy wietrznej i deszczowej pogodzie - te niesamowite fakty utkwiły mi najbardziej w głowie, trzymajcie mnie...

Oczywiście sprawa od strony technicznej raczej nie podlega dyskusji, lecz nawet aktorstwo itd na bardzo dobrym poziomie nie uratuje serialu, jeżeli komuś nie podoba się kreacja postaci, wątki itd.

A Wy, drodzy fani, wstrzymajcie się od zjadliwych komentarzy typu "mało widziałaś", "jesteś przeciwna nowinkom" bo są wzięte ni z dupki, ni z pietruszki, a do dyskusji nic nie wnoszą. A nie, jednak wnoszą - przede wszystkim Waszą mądrość i wyższość. Nikogo na siłę nie namówicie do zmiany opinii, więc wypada skrytykować totalnie osobę, żeby poczuła się gorsza, tak? Gratuluję.

Wybacz, ale skoro jeden z ponoć merytorycznych zarzutów dotyczył wieku i wyglądu odtwórcy głównej roli, to krytykująca krytykując sama się podkłada...

Krytyka nie dotyczyła przecież bezpośrednio wyglądu aktora, tylko tego, że ten wygląd nie pasuje do postaci Sherlocka i psuje jej przyjemność oglądania, pewnie wiesz, o co mi chodzi.

Nie pasuje? Pozwolę sobie zacytować fragmenty "Studium w szkarłacie":
"Sam jego wygląd przykułby uwagę nawet najbardziej nieuważnego obserwatora. Miał ponad sześć stóp wzrostu, a ponieważ był przy tym strasznie chudy, wydawał się jeszcze wyższym. Oczy miał bystre i przenikliwe - z wyjątkiem tych sytuacji, gdy popadał w odrętwienie, o którym już wspominałem - a cienki jastrzębi nos nadawał jego twarzy wyraz czujności i zdecydowania. To wrażenie potęgował również wydatny kwadratowy podbródek."
Gdzieś jeszcze była wzmianka o wąskich dłoniach z długimi, szczupłymi palcami, "posiadał zdolność niezwykle delikatnie obchodzić się z przedmiotami".
Jak dla mnie wszystko się zgadza (oprócz nosa). 6 stóp to ok 183cm, Benedict jest podobnego wzrostu, szczupły i moim zdaniem jego wygląd przykuwa uwagę (niezależnie od tego czy się komuś podoba czy nie; świadczą o tym liczne tematy na tym forum).
Dodam także, że Cumberbatch dość wiernie oddaje także charakterystyczne gesty i zachowania Sherlocka. Przytoczę kilka przykładów z powieści, bo jestem akurat świeżo po lekturze:
- "(...) zawołał klaszcząc w dłonie; wyglądał przy tym jak dziecko zachwycone nową zabawką"
- momentami rozdrażniony i lekceważący ton
- podziw i zdumienie innych osób sprawiały mu przyjemność
- w czasie badania miejsca zbrodni: " przez cały czas szeptał coś pod nosem, pokrzykiwał, pogwizdywał i wydawał z siebie sugestywne odgłosy zachęty lub zadowolenia"
- splatanie palców, zacieranie dłoni
- nawet pozycja w fotelu
To wszystko to tylko drobne szczegóły, ale jak widać świetnie oddają charakter detektywa.

A co do wydumanej dedukcji - wiele przykładów jest wziętych z powieści, więc nie jest to wina twórców serialu.

przecież pisałam, że nawrzucane są nawiązania do przeróżnych opowiadań i, jak napisałam w poście poniżej: nie każdy wysoki, chudy facet z długimi palcami przywołuje na myśl Holmesa.

i piszę po raz kolejny - dla mnie Cumberbatch nie jest autentyczny w tych swoich 'Holmesowych' zachowaniach.

"A co do wydumanej dedukcji - wiele przykładów jest wziętych z powieści, więc nie jest to wina twórców serialu." - czytając opowiadania nie masz wrażenia, że dedukcja jest naciągana, w serialu owszem. W książkach wyjaśnienia wydają się banalne, dziecinnie proste, czytelnik zastanawia się dlaczego sam na to nie wpadł (głównie dla tego, ze większość opowiadań opisywana jest z punktu widzenia Watsona, a on nie wyciąga takich wniosków jak Holmes, z rzeczy które widzi i nie umie tak dedukować), w tym serialu naciąganie dedukcji aż bije po oczach... ale o tym też już pisałam....