...a zabrało mi to trochę czasu. IMHO serialowi bliżej do bardzo dobrego, duży plus za obsadę i silnie nakreślone postacie bohaterów, dobra muzyka i fantastyczna scenografia (w większości krajobraz naturalny Hawajów).
Co do fabuły to definitywnie pierwsze 3 sezony są najlepsze z czego 3 sezon, moim zdaniem króluje. Odcinek 21 (Greatest Hits) jest chyba najlepszym z całej serii a do tego odcinek kończący sezon, 23, chyba najbardziej dramatyczny z pięknym cliffhanger'em.
Pomijając wielowątkowość i zabawy w backflashe i flashforwardy, serial jest spójny i łączy się raczej w jedną całość. Nie jest lekki i raczej pozostawia refleksję.

Co do obsady i aktorów to o jednych można powiedzieć więcej o innych mniej.
Pomimo tego, że jest to serial o grupie rozbitków, dla mnie głównym bohaterem był Jack Shepard od którego serial się zaczyna i na nim się kończy (pięknym loop nawiasem mówiąc :)) Matthew Fox i grana przez niego postać, podobały mi się, chociaż nie należały do moich ulubionych. Duży plus za grę aktorską i sam pomysł na bohatera.
Szczególne wyróżnienie z mojej strony należy się Desmondowi i Charlie'mu, którzy w zasadzie byli bohaterami pobocznymi, ale dla mnie się wyróżnili. Henry Ian Cusick wycisnął z postaci Desmonda soki i naprawdę przyjemnie się go oglądało (wielki plus za szkocki akcent), jego bohater jest równie dramatyczny co ciekawy i zostało to nam świetnie "sprzedane". Identycznie sprawa się ma z Dominickiem Monaghanem odtwórcą roli Charliego Pace'a, równie skomplikowanego i dramatycznego bohatera, który na wyspie przechodzi swoją wewnętrzną drogę ku odkupieniu. Zarówno warsztat aktorski jak i pomysł na jego postać są najwyższych lotów. Jest on również w centrum moich dwóch ulubionych odcinków Lost.

Nie mógłbym nie zapomnieć o wyróżnieniu dla aktorów wcielających się w postać Johna Locke'a, Sayida i Sawyer'a, trzy silne postacie i na swój sposób dramatyczne, które dały od siebie dużo serialowi jeśli chodzi o energię, wkład w fabułę i przyjemność z oglądania.

Jeśli chodzi o postacie kobiece, to IMHO zostały przyćmione przez mężczyzn, może poza postacią Anny Lucii Cortez, granej przez Michelle Rodriguez, której postać została zamknięta na przestrzeni 1 sezonu+. Kolejną wartą wspomnienia kobiecą postacią jest Juliet Burke, chociaż czworokąt miłosny nie do końca był dla mnie jadalny.

7 sezon był dla mnie ciężką przeprawą z racji tego że był dla mnie zbyt metafizyczny i oderwany od rzeczywistości (o ile można tak powiedzieć o samym Lost, ale patrzę przez pryzmat pozostałych 6 sezonów serialu). Na pewno wpłynął na to fakt, że większość tajemnic została już widzowi odkryta i ta aura mistycyzmu i tajemniczości już praktycznie opadła. 7 sezon uważam za najsłabszy, ale warto było do niego dotrzeć choćby dlatego,żeby trafić na ostatni odcinek sezonu, który jest dobrym i spójnym domknięciem 7 lat pracy nad serialem. W ostatnim odcinku wróciła energia i pasja pierwszych sezonów i obejrzałem go z przyjemnością. Wielki ukłon dla ekipy za ściągnięcie większości obsady, tak aby domknąć z gracją serial (szczególnie w przypadku Boona i Shannon). Ostatnia scena jest dla mnie cholernie ważna, bo jednoznacznie wyjaśnia co było osią serialu (a sam miałem alternatywne przemyślenia na temat tego o co chodziło w całym serialu), ale i za wspomnianą już spójność w tak drobiazgowej ale ważnej ostatniej scenie, która zatacza koło i kończy serial.

Polecam serial, ponieważ jest on o ludziach a nie o wydarzenia, które są tłem. A serial jest obfity w różne osobowości i ciekawie pokazane historie tych osób.