Ten tytuł zapadł mi w pamięć nie za sprawą kultowego przodka czy rebootu z zeszłego roku. Pierwszy numer CD Action jaki kupiłem to był ten z recenzją Alone in the Dark z 2008 roku właśnie. Ostatnio wpadła mi w ręce płytka CDA z tą grą w roli pełniaka. Szczerze powiedziawszy liczyłem, że będzie to lepszy survival horror od przereklamowanego Alana Wake'a, ale pierwsze minuty szybko wyleczyły mnie z tego przekonania.

Tak spapranego wprowadzenia pod kątem uczenia gracza sterowania, tego co wolno, czego nie wolno, zwykłych podstaw rozgrywki dawno nie widziałem. Ta gra nie uczy niczego. Sami musimy się uczyć metodą prób i błędów ginąc po wielokroć, bo zrobimy nie to czego gra od nas oczekuje. Teoretycznie mamy do wyboru perspektywę TPP i FPP, ale gra nic sobie z tego nie robi i perspektywa zmienia się non stop. Czasami mamy perspektywę rodem ze starych Residentów, gdzie kamera utkwiona jest w jednym punkcie. Do tego dochodzą co chwila jakieś wstawki przerwnikowe pojawiające się ni z tego, ni z owego, że od tych ciągłych zmian perspektywy można dostać choroby lokomocyjnej. Chociaż gramy w FPP to po wdrapaniu się na jakiś murek gra przeskakuje do TPP. Kierunki poruszania się naszej postaci też zmieniają się co chwila. Wciskam W a postać biegnie mi w odwrotnym kierunku co skutkuje upadkiem z wieżowca. Samo sterowanie jest tak nieresponsywne i nieintuicyjne, że dawno czegoś takiego nie widziałem w jakiejkolwiek grze. Puszczanie się z liny mamy pod Print Screen! I choć wielokrotnie zmieniałem to ustawienie na Ctrl to po każdym zgonie (których w tym bublu jest co nie miara) wracało do poprzedniego ustawienia.

Ostatecznie po kilkunastu, może dwudziestu kilku minutach dałem sobie z tym czymś spokój. Życie jest zbyt krótkie, a gier zbyt dużo by męczyć się z tego typu tytułami. Miałem wrażenie jakby tą grę robili ludzie dla których był to pierwszy projekt w życiu.