Gram, bo umarłbym, gdybym tego nie zrobił, ale prawdę powiedziawszy ani „Revelations”, ani „Brotherhood” nie dały mi takiej frajdy, jak druga część. Formuła serii chyba się wyczerpuje, bo ile razy można robić to samo? Różnice względem „Brotherhood” są niewielkie i zazwyczaj – jak chociażby korzystanie z bomb – obligatoryjne. A największa zmiana, jaką wprowadzono – obrona kryjówek zrealizowana w formie przypominającej tower defense – jest o kant tyłka potłuc. Nie dość, że jest schematyczna i nudna, to jeszcze potrafi cholernie zirytować. Odparcie pierwszych fal nie stanowi większego problemu, ale jak templariusze wjeżdżają z działem bądź taranem to w większości przypadków jest już pozamiatane. Niby jest możliwość strzelania z armaty, ale strzały są trzy, strasznie wolno się ładują i nigdy nie trafiają tam, gdzie im wskażę, więc gdy moja kryjówka asasynów jest już w zgliszczach, machina oblężnicza ma jeszcze pół paska „życia”. Wkurzyłem się i przestałem sobie zaprzątać głowę tymi misjami, bo są nieziemsko nudne, bez polotu i dodane tylko po to, żeby sztucznie wydłużyć czas zabawy. Już o wiele lepsza są „Wspomnienia Desmonda”. Chociaż grafika, system walki, włoski dubbing i fabuła nadal trzymają poziom, to mam nadzieję że „Assassin’s Creed III” będzie ostatnią częścią, po której Ubisoft pozwoli tej marce z godnością umrzeć. Bądź wymyśli sposób na to, żeby „Assassin’s Creed IV” dawało graczom to, co w serii najlepsze, a jednocześnie było świeże i żeby podczas grania nie miało się wrażenia déjà vu, co jednak będzie bardzo trudne.