Bo filmy katastroficzne to ciekawy nurt kinematografii. Pomijając takie dzieła jak Tragedia Posejdona czy Płonący wieżowiec, bo to oczywistość, lubię sobie obejrzeć np. Górę Dantego czy Wulkan. Sporo tam nieprawdopodobieńśtw, ale akcja prowadzona jest sprawnie, nie ma zbyt wielu oczywistych mielizn, czy na siłę dolepionych wątków patetyczno-lirycznych. Można się tymi obrazami przejąć, groza tamtych katastrof i ludzkie zachowania pokazane są na przyzwoitym poziomie, a śmierć jest przerażająca (wystarczy przypomnieć scenę w zalanym lawą tunelu w filmie Wulkan czy samochód naukowców, który porywa prąd rzeki w Górze Dantego).
W 2012 śmierć ludzi jest prawie niewidoczna, jest w tle, możnaby rzec - jest estetyczna, o, ktoś tam spada w przepaść, kogoś zalewa fala tsunami... Cierpienie ludzi pokazane jest w ten sposób, że zbytnio nas nie dotyka, szybko o nim zapominamy, nawet śmierć jednego z głównych bohaterów (nowego partnera byłej żony Cusacka) przedstawiona jest lajtowo, tak, abyśmy zbyt się nią nie przejęli.
Bo i tak najważniejsze jest, że rodzinka przeżyła, jest znowu razem a mała nie moczy się w nocy.