To taki emmerichowy stereotyp: rozbita rodzina, koleś, który nie sprawdził się w małżeństwie, jednak w obliczu rzeczy ostatecznych okazuje się prawdziwym herosem, w odróżnieniu od przyszywanego tatusia, który chociaż fajny i umie latać, to jednak nie dorównuje temu_prawdziwemu: pomysłowemu, inteligentnemu, zaradnemu, trochę może nieogarniętemu ale generalnie NIEZNISZCZALNEMU Jackowi. Drugi musiał zginąć, żeby prawdziwa_rodzina się połączyła, i żeby prawdziwe_uczucie zatriumfowało.
No i żeby rzeczywisty_tatuś mógł być dumny ze swojej córeczki, gdy ta mu wyjawia, że już się nie moczy, co jest przecudowną i jakże podnoszącą na duchu kwestią na zakończenie filmu o niemal totalnym zniszczeniu świata.