Nigdy się tak nie zawiodłam jak w tym przypadku. Skoro miał być to film katastroficzny to z pewnością nie spodziewałam się tak naciąganych scen, jak np. ucieczka głównego bohatera przez most, gdzie ziemia się za nim zawala,ale on tak potrafi kierować autem, skręcać tam gdzie trzeba, że ratuje się w każdej sytuacji, co jest zupełnie nierealistyczne. Tak samo jak banalny happy end. Efektów też specjalnych nie było, ponieważ większość katastrofalnych scen szybko się kończyło, nagle były urywane. Co mnie najbardziej zdenerwowało to ogromna idealizacja Ameryki (prezydent poświęca się dla ludzkości, jego przemowa w Nowym Jorku była wręcz żałosna. Żenujący chociażby był fakt, że został wyświetlony na wszystkich teledimach w mieście, chociaż praktycznie większość była już w gruzach, ale przyjmijmy że mamy tak dobrze rozwiniętą technikę, że nawet podczas zawalania się ziemi, elektryczność nie zawiedzie. Fabuła była wyjątkowo nudna, tak monotonna, że nie dało się na pewne sceny już patrzeć. Co chwilę ktoś wyznawał sobie miłość, wspominał lata dzieciństwa, czy chociażby końcówka, w której odległość barki od lodowca się zmniejszała ale bramę w ostatniej sekundzie udało się zamknąć. Wszystko było tak przewidywalne, że aż trudno uwierzyć że można stworzyć coś równie bzdurnego. Scenariusz był wyjątkowo denny, po prostu bezsensowny. Bardzo szybko miałam ochotę wyjść z kina. Film w żadnym stopniu mnie nie wzruszył, ani przeraził tylko zirytował.