Zażenowanie, złość i rozdrażnienie przy oglądaniu tego filmu ominą chyba tylko niezwykle dojrzałe emocjonalnie osoby.

Mnie na pewno nie ominęły. A to mi tylko udowadnia jak bardzo ten film jest (przynajmniej mi) potrzebny. Żeby przepracować to, co trudne. Żeby zmierzyć się z tym, od czego wolę uciec. Emocje są jak lampka kontrolna w samochodzie - informują i motywują do działania. Trzeba uczyć się je mądrze interpretować i współpracować z nimi, a nie tylko wykręcać żarówkę i udawać, że wszystko jest w porządku. Poznawanie samego siebie to ciężka i mozolna praca, ale jest naprawdę warta wysiłku.

Ten film zwraca uwagę na bardzo ważny temat i cieszę się, że powstał. Zabrakło mi jednak jednego, niezwykle ważnego elementu. Współczucia dla rodziców. Zwrócenia uwagi na to, że traktują swoje dzieci tak, a nie inaczej, bo oni sami nie zostali nauczeni jak sobie radzić z emocjami. Bo są takimi samymi dziećmi. Tak, jesteśmy obciążeni ciężarem poprzednich pokoleń. Nie, to nie jest sprawiedliwe, że musimy go nosić. Nie, nie zasługiwaliśmy na to, żeby być podle traktowani. Ale jeśli nie weźmiemy na siebie odpowiedzialności za własne emocje, jeśli wciąż będziemy oczekiwali od innych, że naprawią swoje błędy, to możemy nigdy nie doczekać się uzdrowienia. Wówczas prawdopodobnie przekażemy to brzemię dalej, podobnie jak nasi opiekunowie przekazali je nam. Wszyscy jesteśmy tylko ludźmi, raczej nie uda nam się całkowicie rozprawić z przeszłością i jest to zupełnie normalne. Mamy jednak w sobie wszystko to, co jest nam potrzebne, by zrobić chociaż kilka kroków naprzód.