Wydaje się, że autor przedstawiając Adasia Miauczyńskiego w jego dziecięcych latach chciał m.in., aby widzowie spojrzeli z perspektywy czasu również na samych siebie. Nie tyle na nas samych w młodych ciałach, bowiem w końcu na ekranie widzimy dorosłych aktorów, ile na nas samych o młodych, nieukształtowanych jeszcze do końca umysłach. Wydaje się o tym świadczyć powierzenie dziecięcych ról dorosłym aktorom. Zachowanie bohaterów wydaje się nam dziś oczywiście infantylne, głupie i jednocześnie śmieszne. Ale czyż nie tacy właśnie byliśmy w tym wieku? Co doprowadziło do tego, że dziś jesteśmy takimi a nie innymi ludźmi? Wychowanie, spotkani na swej drodze ludzie, przeżyte mniejsze i większe tragedie...?

Jednocześnie reżyser zdaje się nas przekonywać, że lata dzieciństwa nie były wcale tak beztroskim okresem, jak nam się może dzisiaj wydawać. Bohaterowie przeżywają na ekranie swoje tragedie, które nieodparcie przypominają nam nasze "tragedie" ze szczenięcych lat. Oczywiście dziś, z perspektywy czasu wydają się nam one trywialne, jednak dla dziecka, które właśnie stawia czoła takim problemom wielokrotnie wydają się być niemożliwymi do przezwyciężenia trudnościami, które odbierają chęć do dalszego życia.

Takie są moje pierwsze odczucia po seansie. A Wasze??