Zgadzam się. Zaczął się dobrze, a poszedł w banał. Szkoda, bo super obsada. No i największym rozczarowaniem jest Keanu Reeves i jego magiczna terapia, która polegała na wpuszczeniu do jednego domu kilku anorektyków chyba z nadzieją, że nie poumierają z głodu kiedy nikt nie będzie ich kontrolował. Nie rozumiem w jaki sposób w takiej atmosferze, zerowej kontroli i wzajemnym nakręcaniu się przez "kuracjuszy" ktokolwiek mógł dojść do siebie. Chyba że Luke był tajnym agentem, który udawał chorego żeby działać na wszystkich od wewnątrz bo ze strony personelu tam za dużego zainteresowania nie było.
Na moją uwagę zasłużyła jedna osoba - aktorka grająca macochę głównej bohaterki. Znam ją z serialu Czysta krew i może stąd ta sympatia, ale wydaje mi się, że wypadła bardzo wiarygodnie w roli macochy, która chce okazać zainteresowanie, ale nie do końca rozumie sprawę. Jest troskliwa, ale bardzo taka wystraszona. Bardzo polubiłam tę postać, podobnie jak młodszą siostrę.

Bo przekaz tego filmu zrozumie tylko osoba, której dotyka problem anoreksji czy bulimii. Tylko ona dostrzeże niuanse i smaczki w fabule. I do takich osób tak naprawdę skierowany jest ten film. Jest o pierwszym kroku do wyjścia z uzależnienia od jedzenia, głodu i efektu odchudzania. Każdy przy filmie o zaburzeniach odżywiania spodziewa się kościotrupów, rzygania, wskakiwania i zeskakiwania z wagi. To jest spłycanie problemu. Brak kontroli jest iluzoryczny. Poza tym zmuszanie do jedzenia nic nie daje. Chodzi o podjęcie właściwej decyzji.

Niektóre sytuacje i dialogi trafne i dają do myślenia, bliższe raczej kobietom ,bo one na co dzień walczą z jedzeniem, czy gruba czy chuda.

Mam wrażenie, że kompetnie nie zrozumiałaś filmu.