Aggro Dr1ft jest odważnym, ciekawym eksperymentem filmowym. Widz musi się adaptować do filmu, ponieważ operuje na innych płaszczyznach i nie pozwala się oglądać jak klasyczny rodzaj kina. Można poczuć się lekko zdezorientowanym, i przytłoczonym wywróceniem klasycznych zasad wizualnych do góry nogami (dosłownie).
Estetyka jest przerysowana i nieskomplikowana tak samo jak motyw i fabuła. Dialogi bohaterów (oprócz głównego bohatera - narratora) opierają się na banałach, czasami na granicy bełkotu, ale dzięki temu bardziej pasują do całokształtu. Fabułę można określić jako uniwersalną i skrócić do rozterek głowy rodziny. Musi zapewnić byt i dobrostan, wychodząc do pracy w świecie pełnym zła i coraz bardziej pozbawionych zasad, zezwierzęconych ludzi. Zdecydowanie więcej dzieje się na płaszczyźnie odczuć i emocji, tam gdzie spotyka się treść, obraz i muzyka można dopiero znaleźć ulotny sens filmu. Walka dobra ze złem, przedstawia walkę głównego bohatera ze swoją prymitywną, złą stroną (dualizm jest przedstawiony nawet w formie nagłej zmiany barw z turkusowej na fioletową), której musi się pozbyć, aby zapewnić bezpieczeństwo i szczęście swojej rodzinie. Zdaje sobie sprawę że sam nie da rady, tak więc pomagają duchowo mu w tym jego dzieci, które są przedstawione jako „Zion”. Narrator aż kipi męsko - gangsterskim romantyzmem, naprawdę miło się go słucha i popada w coraz większe odmęty tego delirycznego gorącego świata. Odważny kiczowacie film, ale za to z fenomenalną oniryczną muzyką. Mimo że po jakimś czasie zaczyna lekko męczyć swoja formuła, uważam go za udany eksperyment.
„There is magic in this brutality,
I’m mesmerized in it”