Film Carpentera arcydziełem wprawdzie nie jest, do tego miana nawet mu dość daleko, ale z kilku powodów jest to dzieło godne uwagi i na swój sposób fascynujące. Nieodłączny dla Carpentera motyw odwiecznej walki ze złem został w „Ataku na posterunek 13” wpisany w formułę thrillera sensacyjnego. Oto armia rzezimieszków osacza zapomniany, leżący na odludziu posterunek policji. Grupka przebywających tam ludzi, w tym dwóch skazańców, musi stawić im czoła. Prawda, że fabuła na kolana nie powala, ale ta opowieść o beznadziejnej z pozoru walce z bandą zabójców została tu przedstawiona w niezwykle atrakcyjny sposób. Niemal cały film rozgrywa się w nocy, w ciemnościach, w których wszędzie czai się zło. Posterunek mieści się co prawda w centrum miasta, ale jest ono opustoszałe. Bohaterowie są odcięci od świata, nie mogą wezwać pomocy, co jeszcze bardziej stawia ich na straconej pozycji. Dużym plusem jest to, że zło nie ma tu twarzy, praktycznie nie widzimy twarzy bandytów, czają się oni w mroku, widzimy tylko ich karabiny z tłumikami i kolejno dziurawione przez nich szyby i ściany. Film jest bardzo brutalny, Carpenter nie oszczędza nam widoku mordowanych dzieci, w ogóle ilość trupów jest w tym filmie niebotyczna.
Logika i konsekwencja oczywiście w tym filmie kuleją. Policja, jak zwykle w amerykańskich filmach, nie grzeszy inteligencją. Ale ogólnie film robi mocne wrażenie i wszyscy miłośnicy stylowych i krwawych jatek powinni być zadowoleni. 7/10.