Jeżeli ktoś jest przyzwyczajony do teledyskowego montażu, ktoś kto jest
nieco na bakier z tym jak niegdyś robiło się kino, czyli głównie młode
pokolenie, bądz jacyś ignoranci, to tak, ten film może mu się wydać nudny,
przegadany itp. Ja uważam jednak, że cała siła tego filmu tkwi w
dialogach, głównie nieznosnych monologach Christophera Waltza. Uczta!