Nie jestem bynajmniej wielkim znawcą kina ale ludzie chyba za bardzo ulegają ocenie tych, którzy zostali do jej wystawienia zobligowani. Po obejrzeniu miałem bardzo mieszane uczucia. Próbowałem więc wszystkimi siły odgadnąć czym kierowali się ci, którzy uznali ten film za znakomity.
Przede wszystkim żadnej sceny nie uznałem za choćby odrobinę śmieszną, a sceny patosowe były dla mnie dziwne. Ironia w zasadzie jest wszędzie, dlatego w w/w scenach odbiorca może być zirytowany lub zdezorientowany. Film próbuje pokazać to, co ma do przekazania w sposób (momentami) zbyt delikatny, aby przeciętny lecz rozgarnięty, inteligentny Kowalski mógł je wszystkie odgadnąć jak należy. Pomimo iż faszyzm z założenia ma być przedstawiony jako głupota, fanatyzm itd., cbwilami już nie wiedziałem komu mam przyklaskiwać. To oczywiście wkrótce staje się jaśniejsze ale i tak chyba nie rozumiem tej koncepcji.
Abstrachując od idei filmu, zdjecia, dialogi, pomysłowość i gra aktorska zasługują na wysokie uznanie. Ale co z tego, skoro wyszedł film dziwny?
Bękarty wojny to rodzaj kina faktycznie świeżego, wnoszącego coś nowego, nie mniej jednak poza ogólną koncepcją ośmieszenia ideologii hitlerowskiej i Niemcow (ówczesnych), której przyklaskuję, film prezentuje sobą coś, z czym nie potrafię się zgodzić. Próbuję go zrozumieć i chyba rozumiem ale jest to dla mnie dziwny sposób widzenia, z którym zgodzić sie nie mogę. To pokazanie świata w sposób zupełnie "dziwnie" wykrzywiony. Ośmielę się stwierdzić nawet, że to w pewnym sensie dewiacja lub próba poszukiwania na siłę czegoś nowego.
Ogólnie, film mnie irytuje. Polecam go tylko tym, którzy widzieli już wszystkie dobre filmy - być może bedzie to dla nich niezrozumiana przeze mnie, świerza rozrywka.