Film zrobił na mnie ogromne wrażenie. Z ciekawości weszłam na komentarze i jestem potwornie zdziwiona negatywną oceną. Najbardziej przemawia do mnie ocena jednego forumowicza,że jest to film UCZCIWY-tak, ponieważ autorzy nie szukali na siłę sensacji aby uatrakcyjnić fabułę. Należy pamiętać, że jest to film na faktach. Mnie ten film skłonił do myślenia czy większym bohaterstwem jest wejść na szczyt i zdobyc go czy w porę się wycofać aby żyć. Kolejny dylemat idziemy razem i wracamy razem czy każda odpowiada za siebie?
Przykład Szerpów, którzy zdobyli K2 ostatniej zimy wiele mówi. Szybszy czekał na słabszego aby grupą wejść na szczyt. Nie było jednego bohatera ale 10.
Czy pamiętacie państwo kultowy horror Blair Witch Project. Tak naprawdę w tym filmie nic się nie działo. Horror w którym zło było niewidoczne a film trzymał w napięciu.
Ten film też jest bardzo prosty przez to wyjątkowy. Niemniej jednak zabrakło mi przybliżenia środowiska himalaistów, ich motywacji i hierarchii wartości. Himalaizm to podobno najbardziej egoistyczny sport, który musi odbywa się w grupie(nawet styl solo) W filmie nie pokazano przygotowań do wyprawy pod względem fizycznym, psychicznym, logistycznym, sprzętowym. Zabrakło technicznych aspektów np. zastosowania i rodzaju sprzęty, problem wspomagania czy używania butli tlenowych, aklimatyzacji czy przygotowania organizmu w komarach barycznych. Podobno Polacy nie wspomagają się tlenem ale tego nie dowiedziałam się z filmu. A kto z państwa wie na czym polega „ styl alpejski” zdobywania szczytu lub podchodzić „ na lekko”. Można to było wpleść w rozmowie z uczniami w szkole lub po części na jakieś odprawie. Natomiast nie oczekiwałam efektów: przetarcia lin, opadania z grani, ślizgania się po ściankach by w ostatnim momencie wbić czekan. Takie rzeczy się nie dzieją.
Dla mnie ten film nie był nudny ale mogło być lepiej.