Punktem wyjścia realizatorów "Cienia wampira" jest założenie, że Max Schreck, aktor wcielający się w rolę Nosferatu u Murnaua, był naprawdę wampirem, a raczej - wampir był Schreckiem. Jest to myśl jednocześnie przerażająca i zabawna, implikująca cały szereg groteskowych, estetycznych i etycznych konsekwencji. Między innymi doprowadzająca do absurdu metodę Stanisławskiego, który każe aktorom kreować na scenie "żywą" postać. A któż może być bardziej żywy jako aktor od "prawdziwego" wampira, który - proszę o chichot! - jest w istocie zawsze żywy, będą ciągle nieżywym. Wkraczaja na scenę groteska, absurd i komizm. Kto tego nie dostrzega, ten "nie łapie" filmu.
Na wiele sposobów można odczytywać dzieło Mehrige'o/Katza, a przecież nie najgorszym jest odczytanie estetyczno-etyczne. Otóż, w jednej ze scen na pytanie producenta, co reżyser obiecał wampirowi (już wiadomo, że to prawdziwy wampir!), że zgodził się zagrać w filmie, ten odpowiada, że obiecał mu nieśmiertelność (podwójny chichot!) i aktorkę grająca rolę główną. Nie wiem, jak Wy, ale ja sobie pomyślałem: oho, toż tu jest mowa o gwiazdorach i ich kobiecych łupach (niekoniecznie małżeńskich!). Polecam ten film jako przyczynek do wielu jeszcze śmiechów i przemyśleń. Zasugerowałem jedynie parę okruchów refleksji, śmiejąc się po drodze z naiwnego odczytania tego niehorroru. "Cień wampira" to film, który trudno sklasyfikować. Prawdziwi ludzie grają fikcyjną relację z kręcenia rzeczywistego filmu, w którym prawdziwi ludźmi odgrywali fikcyjne postacie.