rzecz dotyczy rowniez ludzi,ktorzy profesjonalnie i na codzien zajmuja sie kinem,ze "Czarny Łabędz" to nie tylko studium ludzkiej obsesji i szalenstwa(a tak szczerze to daleki bylbym od takiego stwierdzenia, blizsze byloby mi inne- "proba uchwycenia"),lecz takze obraz o dualizmie dobra i zla,atawistycznych instynktach ktorych my jako istoty bilogiczne,wyprzec nie mozemy a takze destrukcyjna opowiesc o seksualnym i emocjonalnym dojrzewaniu do doroslosci,o tym ze nie jest to wcale mily i przyjemny proces,a inicjacja seksualna jest z nim scisle powiazana-jako ta nadrzedna sila urachamiajaca caly proces tlumionych pragnien i uczuc.Dla mnie to tak naprawde smutny film.Jego najwieksza wartosc kryje sie nie w tym co na wierzchu ale w tym co glebiej.Cala ta przemiana Niny to pretekst do troche powazniejszych rozwazan.Szkoda,ze malo kto wogole to zauwaza.Daronofsky doskonale to przewidzial-zrobil film dla siebie i dla szerszej publicznosci.Powiedzial w swoim filmie dokladnie to co chcial.A wiekszosc i tak zrozumiala go po swojemu.O tym tez jest ten film-o sztuce rodzacej sie w mekach-o artyscie,dazacym do doskonalosci,ktorym targaja w gruncie rzeczy niepochamowane instynkty,wewnetrzne demony .Chcialbym choc w malym stopniu byc kiedys tak wolny artystycznie jak Aronofsky.Wielki szacunek,paradoksalnie rowniez za niedoskonalosci tego filmu.