Dla kogoś kto w zasadzie nigdy nie miał styczności z baletem, oraz ogromnie męczącą pracą w balecie to film robi piorunujące wrażenie. Punktem kulminacyjnym, artystycznie i wizualnie doskonałym, był występ Czarnego Łabędzia. Wraz z tańcem bohaterce wyrastają pięknie przedstawione czarne pióra, które później z gracją składa niczym łabędź skrzydła.
W tym filmie zaszokował mnie destrukcyjny wpływ pracy baletnicy na jej życie.
Postawa matki była dobra do pewnego momentu życia bohaterki i jej kariery, ale potem następowało niszczenie własnej córki, bo matce się nie udało (bardzo dobry wątek często spotykany w życiu).
Jeśli chodzi o scenki lesbijskie i te masturbacje łóżkowe to nie wiem w czym miałoby to jej pomóc? W przemianie, w karierze, w tańcu? Można było to inaczej skonstruować, nie wciągać do tego lesbijstwa. Do niej to nie pasuje, do dublerki tak, ale nie do niej, tak więc reżyser jakby się tutaj przejechał. Właśnie w tych momentach film stacza się, ale później się podnosi.
W tym filmie balansuje się między normalnością, a obłędem, bo tak na prawdę ta granica rozmywa się i całość bywa zwodnicza...