Właśnie obejrzałem Czarnego Łabędzia i jestem zszokowany jak wielką stratą potencjału był ten film. Zawiódł zarówno jako dramat jak również i na płaszczyźnie psychologicznego thrillera. Oczekiwałem większej głębi psychologicznej, bardziej złożonej motywacji i walki uczuć wewnętrznych, ale i również bardziej subtelnych zwrotów z kontrastującym punktem widzenia rzeczywistości, zamiast tego otrzymałem natomiast tutaj zestaw frazesów wziętych z Finchera (Fight Club) czy Cronenberga (Videodrome), które, owszem, wzbogaciły esencję filmu w pewien sposób, lecz same w sobie były kiepskim pretekstem do zbudowania wokół nich filmu. Za każde 2 rzeczy, które ten film zrobił dobrze, 3 kolejne były złe. Moja ocena to 6/10, a Aronofsky potwierdza po raz kolejny, że jest reżyserem solidnym, ale brakuje w nim pewnej "artystycznej transcendencji", za to pełno w nim dążeń do kompromisów pomiędzy sztuką, a zadowoleniem szerszej publiki i właśnie z tego powodu cierpią jego filmu. A z drugiej strony, mamy reżyserów takich jak choćby Abel Ferrrara, którym nawet jeśli zdarzy się mniej udany film, np. Król Nowego Jorku, nadal czuć w nich to "unikatowe tchnienie". Aronofsky chyba je stracił, asymilując się z Hollywood (jeśli je kiedykolwiek miał, a Pi dawno temu oglądałem). Pozdrawiam.