Jestem pod wrażeniem tego, jaką postać stworzyła Lady Gaga. Oczywiście do akcentu można się przyczepić, chociaż moim zdaniem bardzo trudno w jednym zdaniu utrzymać raz włoską, raz angielską melodię, ale to, co ona wyczynia mimiką, gestem, zachowaniem, to majstersztyk. Oglądałam archiwalne materiały z Patrizią Reggiani, m.in. ten, w którym mówi po angielsku, i wypisz-wymaluj to jest to, co mamy na ekranie.

Również dynamika Patrizia-Maurizio została świetnie oddana: on najpierw szukający oczyszczenia w pracy fizycznej, w „wyskoku” do niższej klasy, by później zawalczyć o władzę. Tak naprawdę i Lady Gaga, i Adam Driver musieli zagrać tutaj dwójkę bohaterów, bo dochodzi do przemiany pod wpływem wydarzeń, dość dobrze zaakcentowanych.

Jedyne, co mi przeszkadzało, to za bardzo przerysowana postać, którą odgrywał Jared Leto. Paolo w rzeczywistości był ekscentryczny, zrobił sporo złego i był czarną owcą rodziny, ale Leto wielokrotnie poniosło i przez to film skręca w stronę komedii, a to trochę mi nie pasowało.

Za to pod względem nastroju jest świetnie: najpierw ciepłe, euforyczne dolce vita, później – im bardziej władza uderza do głowy – kolory stają się coraz bardziej zimne, więcej jest mroku, a pomiędzy jeszcze te momenty „spirytualne”. Moim zdaniem bardzo dobry dodatek do tej historii.

Więcej opowiadam w recenzji: https://www.youtube.com/watch?v=f-D4feykly4&ab_channel=A...