Podróż poprzez przypowieść o domu na bardzo dziwacznym, majętnym fundamencie sprawia, że oglądając "House of Gucci" trochę nie mam pojęcia co ja oglądałem. Jeśli zapoznać się z tą historią to odwołajcie się do książki Sary Gay Forden na podstawie, której powstał film będący nieco kampową adaptacją wydarzeń. Im bardziej film skręca w stronę kiczu i kampu tym bardziej zastanawia mnie czy to aby adekwatny ton do opowiedzenia tej tragedii. Film chyba sam nie wiedział czym chcę być, ale najlepiej mu gdy podąża ku melancholii rodem z Viscontiego a nawet w pewnym momencie odnosi się do klasyki kina grozy. Zastanawia się jak bardzo groteskowy i z jaką intensywnością przypominający "Loro" byłby to obraz w reżyserii Sorrentino. Obronną ręką z tej rozwleczonej i nierównej historii z pewnością wychodzi Lady Gaga nie mogąca się powstydzić aktorskiego wyczucia nawet w momentach idących ku szarży, przypominająca widzom najlepsze role Barbry Streisand i Cher będąca syntezą modowej Lady Makbet, włoskiej Alexis Colby inspirowana wizerunkiem nie tylko samej Czarnej Wdowy ale także Giny Lolobrigidy. Aktorka nie chciała nikogo skrzywdzić tą rolą i na pewno nie przekroczyła granicy mimo wszystko wyraźnie popkulturowej interpretacji z wielką miłością do prawdziwej Patricii Regianni. Ridley Scott zostawia mnie i chyba samego siebie z niewiedzą, konsternacją o swoim kolejnym przeciętnym filmie. Cieszyła by mnie nominacja do Oscara dla Dariusza Wolskiego za dwa pokazy mody i sekwencje w Alpach zwłaszcza w rozgrywce z Januszem Kamińskim. Uroczym smaczkiem okazał się dla mnie epizod Luci Chikovaniego.