Na plus zdecydowanie można zaliczyć niebanalny pomysł, dużo czarnego humoru i genialną rolę młodego Nicholsona (coś na wzór jego ojca w "Lśnieniu") oraz odtwórczyni roli szalonej Penny (pierwszy raz widzę tę aktorkę, czapki z głów, wprost idealna do roli członkini ekipy Mansona), ale... no właśnie i tutaj rozjeżdża mi się scenariusz z wykonaniem. Bo według mnie (podkreślam, że to tylko moja opinia) film jest absurdalnie nierealistyczny od początku do końca, a główni bohaterowie (nie mam na myśli tych "złych") zachowują się jak skończeni kretyni i marionetki. Można było trochę bardziej uwiarygodnić kilka scen.










**********SPOILER!!**********










Już na samym początku filmu ochroniarz zachowuje się jak totalny imbecyl, wdając się w jakieś dyskusje z niezrównoważonym psychicznie osobnikiem, w dodatku dając mu się przytulić w momencie, gdy ten trzyma nóż w ręku. I ta scena gdy żona i córka tego ochroniarza spokojnie i posłusznie, bez żadnych lamentów i próby walki, odjeżdżają sobie samochodem z facetem, który, jak mniemają, przed sekundą zastrzelił ich męża i ojca.... A na deser scena gdy gwiazda pop i napastniczka odgrywają duet przy fortepianie. Wiem, że miało być śmiesznie i groteskowo, ale na mnie zrobiło to wręcz odwrotne wrażenie.