Fabuła pod wieloma względami stanowi wariację na temat literackiego pierwowzoru,
autorstwa Brama Stokera. Ponownie pojawiają się dwie pary, z pośród których jedna z
kobiet zostanie wampirzycą, druga zaś przyciągać będzie wampira niczym magnez.
Pojawi się również odpowiednik Renfielda, czyli szaleniec pomagający Draculi, mający
niekończący się apetyt na muchy. Zamiast Van Helsinga poznamy zaś odważnego
mnicha, który wie, jak się z nieumarłymi rozprawiać. Nie zabrakło także sceny w karczmie
z ostrzeżeniem by nie zbliżać się do zamku, woźnicy odmawiającego udzielenia
transportu oraz krótkiej pogoni za wampirem. Słowem, znajduje się tu niemal wszystko,
czego fan Draculi teoretycznie oczekuje.

Technicznie obraz nie odstaje od innych produkcji Hammera, nie można zarzucić mu
więc zbyt wielu niedociągnięć natury produkcyjnej czy aktorskiej. Pochwalić można
dodatkowo sceny przed pojawieniem się samego Draculi, które potrafią trzymać w
napięciu. Później jednak produkcja zdaje się rozsypywać na naszych oczach. Wampir
prze przed siebie bez krzty pomyślunku, wydając zwierzęce odgłosy i, gdyby nie próbował
wgryzać się w szyje kobietom, bardziej przypominałby niemiego zabójcę ze slashera.
Ponadto ilość ograniczeń, jaka narzucona jest na wampiry w produkcjach Hammera jest
tak ogromna, że nie można się ich tak naprawdę bać, za to sami krwiopijcy przerażeniem
reagują na krzyże, nawet skrzyżowane świeczniki, światło słoneczne czy, o zgrozo,
bieżącą wodę. Ta ostatnia znajduje swoje absurdalne użycie w rozczarowującym finale
produkcji.

Ostatecznie więc powrót Draculi jest powrotem rozczarowującym, choć nie odstającym
produkcyjnie od innych tytułów Hammera. Mimo kilku intrygujących pomysłów, zawodzi
jeśli chodzi o obrazowanie tytułowej postaci, a tym samym nie potrafi zbudować
wystarczającego napięcia.

(fragment mojej recenzji z HorrorManii)