Krwawy film z zaskakującą, nierzadko pozostającą w dysharmonii z obrazem, muzyką 'etatowego kompozytora' Petera Greenawaya Michaela Nymana i - tu duże zaskoczenie! - Damona Albarna. Współpraca dwóch tak odmiennych muzycznych osobowości zaowocowała jednym z bardziej oryginalnych soundtracków, z jakimi się do tej pory zetknęłam. Podejrzewam, że dla słuchacza, który nie znałby fabuły 'Drapieżców', ta ścieżka dźwiękowa mogłaby brzmieć całkiem relaksująco. Tymczasem towarzyszy ona makabrycznej fabule wysnutej z indiańskiego mitu o życiopędnej sile kanibalizmu. Temat mógłby być cholernie odstręczający, ale zmagania człowieczeństwa ze zezwierzęceniem nie przybrały tu skrajnej formy 'splatter' horroru, lecz wciągającej historii psychologicznego pojedynku pomiędzy pewnym siebie, nieco ironicznym Cyrlylem i udręczonym Pearcem. Czyli tym, który jest pewien i tym, który się waha. Ogląda się to, mimo drastyczności postawionego problemu, bez przesadnych rozterek moralnych, w czym ja przynajmniej upatruję dużej zasługi Roberta Carlyle'a, który podszedł do roli 'ludzkiej bestii' z dystansem i dozą humoru. Pewnym niesmakiem może napełnić widza dość ryzykowne porównania kanibalizmu do komunii: 'Biały człowiek co niedziela zjada ciało Chrystusa', jednak ta teza pozostaje bez rozwinięcia.