Pięknie odrestaurowana przez studio Shochiku kopia filmu z 1959 roku oddaje niesamowite barwy tego
filmu, jak z papieru fotograficznego AGFA, dzisiaj już nie do uzyskania. Ozu długo bronił się przed
kolorem, jego wcześniejsze filmy malowane były całą paletą odcieni szarości. Ale jak już to się stało, to
nastąpiła prawdziwa eksplozja - najpierw "Kwiat równonocy", a potem "Ukigusa". Zrobił tą opowieść o
trupie teatru kabuki już w 1934. Nowa wersja z kolorem odcina film od współczesności, kolor nie jest
potrzebny epoce przemysłowej (w starej wersji aktorzy przybywali do miasteczka pociągiem, w tej -
statkiem; Kayo uwodziła Kiyoshi jadącego na rowerze, teraz we wnętrzu starej poczty); Ozu komponuje
obrazy z wnętrz starych domów, barów, klatek schodowych, strychów, wąskich uliczek - są
skondensowane i pełne poezji jak japońskie haiku.