Filmy sprzed lat, które korzystają z prymitywnych jak na nasze czasy efektów specjalnych, są w stanie obronić się tylko wtedy, kiedy opowiadają historię uniwersalną. Choć w tym miejscu należy się wielki szacunek dla realizatorów, bo mimo ograniczonych możliwości technicznych, udało się im jednak stworzyć przekonujący obraz.
Jan Rybkowski przeżył bombardowanie Drezna. Być może, jak główny bohater, spotkał Niemców przekonanych, że Drezna - kolebki humanizmu - nikt nie ośmieli się dotknąć. Być może też, na początku odczuł satysfakcję, że pomszczono jego krzywdę. Ta satysfakcja znika jednak, kiedy widzi już nie ludzi, lecz widma snujące się po gruzach.
Wątek z Magdą jest taki, jak go opisał sam Łapicki: "Lataliśmy z Beatą pod bombami, w dymie i popiele". Trzeba też przyznać, że Tyszkiewicz świetnie zagrała rozpieszczoną niemiecką panienkę, która widząc płonące miasto żałuje, że na drugi dzień nie złapie żadnego pociągu, żeby jechać w Alpy, martwiąc się jednocześnie o zgubiony pantofelek.
Warta zauważenia epizodyczna rola Krafftówny i Szaflarskiej.
Film kręcony częściowo w Dreźnie, częściowo na barkach na Wiśle.
***
Poruszyła mnie ta opowieść o dwojgu ludziach, którzy byli tak blisko w czasie katastrofy, razem przez nią przeszli, a jednocześnie tak dalecy, że nie możliwe byłoby pójście dalej razem.