Film dość dobry, Sienna Miller jako Eddie wręcz fenomenalna! Podczas sekwencji czarno-białych myślałem, że są autentyczne,
Przyznałem 8 gwiazdek, może nieco na wyrost, ale po pierwsze: to film z lat 60', więc z definicji przyznaję ocenę nieco wyższą, poza tym - bardzo podziwiam pracę scenarzystów, kreślących postać Warhola.
To przejście fabularnej konstrukcji jego postaci od wyalienowanego artysty, poprzez cynicznego i bezwzględnego karierowicza do nieświadomego swojego okrucieństwa psychopaty zrealizowali perfekcyjnie. Wszystko odbywa się gładko, niezauważalnie.
Tak przedstawiona przez twórców opowieści postać Warhola prawdopodobnie nie była zbyt odległa od rzeczywistości: Warhol przyjął postawę Mefistofelicznego alfonsa, karmiącego nieświadome niebezpieczeństw dzieciaki narkotykami, by później używać ich, jak puste przedmioty, do swoich celów. Być może ludzie rzeczywiście nie znaczyli dla niego więcej od pustych opakowań, które seryjnie produkował ...
Pod koniec filmu, w scenie kościelnej spowiedzi, poznajemy jednak zaskakujące oblicze Warhola, który zdając sobie sprawę, do czego swoją ulubioną Eddie doprowadził, nie czuje skruchy!
Otóż to - Warhol (jak chcą scenarzyści) nie czuje niczego! Oni nie zdaje sobie sprawy z istnienia na świecie ludzi oraz ludzkiego życia. Nie rozumie ludzkich uczuć, nie jest w stanie pojąć kim jest człowiek. Dla niego to jedynie obiekt sztuki, postać w teatrze, który sam stwarza.
W tym sensie - jest on w jakiś sposób niewinny, nie winny poprzez swoją niewiedzę, wynikającą z psychicznej skazy.
Dobry, bardzo dobry film. Właśnie dlatego przyznałem 8 gwiazdek. No i za boskie dziewczyny lat 60'!