Oj przewrotny był tym razem Ventura Pons, bardzo przewrotny. A przy tym bardzo zabawny! "Amor idiota" to pochwała głupoty, lecz głupoty specyficznej. Głupotą jest w tym filmie niepohamowana żywotność, pasja i namiętność, które sprawiają, że główny bohater dokona wielu głupich i nieprzemyślanych rzeczy. Lecz to właśnie owa spontaniczność, nieograniczanie siebie do konwenansów i rutyny okazuje się siłą dającą wolność. Błazen raz jeszcze okazuje się być najlepszym obserwatorem świata. Przewrotność zaś Ponsa polega na tym, że idiotyczna nieodpowiedzialność okazuje się bardzo podniecająca.
Ten film spodoba się pewnie bardziej kobietom, jako że to one są tutaj górą. Główny bohater daje sobą pomiatać i manipulować. Obiekt jego uczuć, Sandra, szybko porzuca strach na rzecz władzy, jaką ma nad bohaterem. Może zrobić z nim wszystko i wszędzie, a ten będzie radośnie skomlał o więcej.
Ciekawy i zabawny to film, nieźle zrobiony i całkiem dobrze zrobiony. Nie jest to żadne mistrzostwo świata, ale ja się dobrze bawiłem. Pons powrócił do formy.