*Genui :)

Mnie brakowało właśnie tego bólu. Film świetnie ukazuje, że życie toczy się dalej po każdej wielkiej tragedii i stracie wielkiej osoby. Jednak każdy potrzebuje przystanku, by nabrać powietrza i uzbierać sił, którego tutaj zabrakło. W ogóle nie poczułam, że zmarł ktoś tak ważny, jak matka. Gdyby nie przywidzenia Mary, ciężko byłoby w ogóle zauważyć.
Dramat jak dramat. Dobra muzyka, piękna Genua, fakt. Ale nie zapada w pamięć.

A co do akcji i narzekań na jej brak, chyba należy już przywyknąć, że przy każdym filmie znajdzie się idiota, dla którego brak strzelanin, golizny i krwi równa się badziewiu.

Mnie w sumie też to drażniło. Zero jakiegokolwiek cierpienia spowodowanego utratą kogoś bliskiego, nie wliczając w to małej Mary. Co prawda - życie toczy się dalej, ale na pewno nie w taki sposób, jaki został nam przedstawiony.

Ale ogólnie film jest dobry. Piękna scenografia, piękna muzyka (czy ktoś wie, co to za piosenka, gdy Kelly jedzie na motorze pierwszy raz?), gra aktorska utrzymana na wysokim poziomie. Jedynie Keener wkurzała mnie w każdej scenie.

Moim zdaniem cierpienia w tym filmie jest bardzo dużo. Może nie uzewnętrznia się ono w postaci "cierpiętniczych" zachowań bohaterów, tylko w ich wnętrzu. Ale przecież tak na ogół jest w rzeczywistości. Jedynie młodsza córka nie potrafi zapanować nad koszmarem tragicznego zdarzenia (tym bardziej, że sama jest jego sprawczynią). Wykształcony i świadomy ojciec nie będzie przecież pogłębiał depresji córek uwidaczniając własną rozpacz. Nie oczekujmy zatem nienaturalności zachowań bohaterów w tym tak bardzo naturalnym filmie (nie naturalistycznym). Dla tego dramatu mogłoby się to równać z nadmiarem badziewnej strzelaniny w dobrym dramacie sensacyjnym.
A propos Genui. To bardzo ładne miasto, ale pokazane w filmie jego wybrane fragmenty i ich atmosfera działają rzeczywiście w sposób przygniatający i wręcz duszny. Myślę, że to może być odzwierciedleniem stanu ducha naszych bohaterów. I to w tym filmie spodobało mi się w sposób szczególny.

Dla mnie to bardziej film obyczajowy niż dramat, bo dramatyzm jest nie tyle ukryty i zamaskowany w ścianach genueńskich uliczek, co -w praktyce- nieobecny. Oczywiście nie mówię tutaj o założeniach reżysera tylko o tym , jak to wszystko wyszło.
Zwróćcie uwagę na tytuł. Ten film nazywa się Genova, i faktycznie odnieść można wrażenie, że w tym filmie jest tytułowa bohaterka (jeśli Genua to kobieta) i rodzina w niej przebywająca. W tej kolejności.Wydaje mi się, że dlatego ciężko mi było doświadczyć tak potrzebnego każdemu filmowi zjawiska projekcji-identyfikacji wobec tej rodziny, w szczególności do Mary.
Dochodzi do tego zaniedbanie w przedstawieniu tej rodziny,brakuje mi w ,,Genova'' wstępu.Wiemy o nich tyle, ile powie profesor w rozmowach z innymi , a , umówmy się, niezbyt wylewny z niego człowiek (najlepszy dowód - scena ,gdy okazuje się, że Mary się zgubiła; on prawie nie miał pretensji do tej znajomej Amerykanki.Może to tylko ja, ale gdybym podobnej rzeczy doświadczył, to byłoby raczej nieprzyjemnie.Profesor zachował się aż zbyt trzeźwo, bo fakt - nic nie da opieprzanie opiekunki, ale gdy się okazuje, że osobie, której powierzam swoją córkę, dziecko uciekło, to wesoło nikomu nie jest, mówiąc oględnie ).
Film nie jest zły, ma przyjemny klimat, ale zawiodłem się.7/10, a można spokojnie odjąć dwa punkciki , bo kocham Włochy i Genuę też, więc żaden ze mnie w tym względzie obiektywny widz.Gdyby rzecz działa się gdzieś indziej niż we Włoszech, to pewno byłoby 5 /10.
Na koniec małe porównanie: Flirth jako wykładowca w ,,A single man'' , a wykładowca w ,,Genova'' ...
Poprzestanę na stwierdzeniu, że to jak porównanie filmów Bergmana z filmami Uwe Bolla - można, ale po co? I tak wiadomo, które są >>bogatsze<< .
Ciekawi mnie jeszcze tylko , kto daje pieniądze na ekranizowanie takich scenariuszy?Jest to film mający ambicje bycia dramatem, ale nie mający ... dramaturgii (myślę,że ludzie,którym odpowiadasz, mówiąc ,,akcja'' w kontekście dramatu mieli właśnie na myśli dramaturgię) ???
Ministerstwo Turystyki Republiki Włoskiej?

Nie mogę do końca zgodzić się z uwagami mojego szanownego przedmówcy. Dla mnie jest to dramat zdecydowanie (jak najbardziej obyczajowy) i rzeczywiście nie został "zamaskowany w ścianach genueńskich uliczek", ale został tam ujawniony i w pewien sposób uwypuklony przez ich atmosferę. Muszę się zgodzić, że film może i nie porywa, ale należy docenić klimat. Oczywiście jest to w dużej mierze kwestia indywidualnej oceny i wrażliwości na sposób pokazania tematu. Dla mnie osobiście dramatyzm polegał nie tyle na konsekwencjach tragicznego wypadku, ale na oczekiwaniu spodziewanej tragedii. Klimat sugeruje, że coś takiego może się wydarzyć, ale jak wiemy nie następuje (choć niejednokrotnie jest tuż, tuż)
A propos Włoch. Swojego czasu odwiedziłem też Genuę i byłem zafascynowany samym położeniem miasta. Niestety samych Włochów szczególną sympatią nie darzę. Jest to oczywiście stwierdzenie bardzo ogólnikowe i w żadnym przypadku nie może być traktowane w odniesieniu indywidualnym.

Szczerze to ja też oczekiwałam cudów, ale nie zawiodłam się pomimo tego na filmie. Wręcz bardziej mi zaimponował.