Kwestia samej Godzilli jest taka: robi wrażenie, jest dzika, sceny sprawiają, że gdzieś tam emocje mi podskoczyły bo momentami naprawdę się postarali.
Jednak nie do końca jest prawdą, że amerykanie mogą japońcą buty czyścić. Ogólnie powinni wg mnie się połączyć i wtedy mielibyśmy perełkę nad perłami. Sami skośni nie bardzo wiedzieli jednak czy Godzilla ma być bardziej mobilna jak dinozaur z Parku Jurajskiego czy klasyczna, sztywnawa z lat pierwotnych. No, ale finalnie wyszła sztywna jakby miała kołek w dupie i przebiła wszelkie wcześniejsze. To nie lata 50te. Gdzieś po godzinie filmu wyszalała się i tym sposobem miałem niedosyt tego rozpiździelu, który miał nadejść. I tak czekam do tej pory.
Nie tak dawno zaliczyłem Shin Godzilla z 2016 roku (bardzo fajny pomysł i polecam) i szczerze, tam były większe zniszczenia tylko budżet z Domowego Przedszkola.
Oddech atomowy bardzo oryginalny i z pewnością się spodoba. Chyba w żadnym filmie o Godzilli nie czułem tak jego mocy.
Finałowa runda nie jest dla mnie bombą atomową a na taką liczyłem bo takową być powinna, lecz nie zapowiadało się, było to czuć, więc tylko przyjąłem do wiadomości, że po prostu była. Przewidziałem koniec i pomimo wielu aspektów, które uważam za niewykorzystany potencjał czekam z niecierpliwością na kolejne produkcje bo chciałbym zobaczyć jak taka Godzilla z kołkiem w tyłku poradzi sobie z np. Gidorah.
Ode mnie 7/10.