Obserwując rozterki głównych bohaterek naturalnie nasuwającym się wnioskiem może być "o co im chodzi?". Jeśli posiadanie kochającego męża, udanego dziecka i pięknego domu nie daje szczęścia to co może je dać? Oglądając tego typu obrazy zawsze się zastanawiam co było pierwsze - autentyczne niezadowolenie kobiet z roli jaką odgrywają w rodzinie i społeczeństwie czy wtłoczenie takiego schematu myślowego przez garstkę nieprzystosowanych, którzy istnieją w każdej zbiorowości. Nie ulega bowiem kwestii, że kobiety pełnią bardzo ważną, a w związku z tym bardzo trudną rolę. Łatwo więc podszepnąć, im że taka ciężka dola jest zwyczajnie niesprawiedliwa, zwłaszcza że istnieje dużo lepsza alternatywa prowadząca do szczęścia - kierowanie się własnym "ja"

Twórca "Godzin" unika jednoznacznych ocen, mimo tego film ten można odczytać jako ostrzeżenie przed wstępowaniem na ścieżkę kobiet wyzwolonych od swoich tradycyjnych ról. Bohaterki grane przez Nicole Kidman i Julianne Moore nie wyobrażają sobie życia innego niż te podyktowane przez ich wewnętrzne "ja". Jedną z nich prowadzi to do samobójstwa a drugą do porzucenia najbliższych. Obserwując kres życia tych bohaterek raczej chce się im współczuć niż zazdrościć odwagi wyzwolenia się z gorsetu norm społecznych.

Na szczególne wyróżnienie zasługuje również muzyka. Nie tylko świetnie pasuje do poszczególnych momentów opowiadanej historii, ale również przyciąga sama w sobie zmuszając wręcz do jej kolejnego odtwarzania.