Niesamowicie poruszający i przejmujący film. I pomyśleć, że przegrał w walce o miano najlepszego dzieła roku z filmem przeciętnym, efekciarskim, po obejrzeniu którego wyszedłem z sali kinowej zupełnie obojętny. Mam tu na myśli oczywiście "Chicago" Roba Marshalla.
Dzieło Dardly'ego jest filmem o ludzkiej świadomości bezsensu życia, o poczuciu niemożności zmian na lepsze jutro tuszowanej często "wydawaniem przyjęć, by zagłuszyć ciszę", jak Pani Dalloway. Obezwładniająca niemoc implikuje z kolei alternatywne, lecz pozorne punkty wyjścia.
Pierwszy: ucieczkę w spokój paradoksalnie nie w miejsca emanujące sielską ciszą, lecz tam, gdzie czas płynie dość szybko i wszystko tętni życiem. Świadczą o tym słowa Wirginii Woolf: "Nie zaznasz spokoju, uciekając przed życiem", nawet, gdy przyjdzie zapłacić nam wysoką cenę. Drugi: nieco
banalny- samobójstwo. Perspektywa własnej śmierci, a w ekstremalnych sytuacjach wręcz uwodzicielska wizja autodestrukcji (niekiedy wręcz "rajcująca" i inspirująca), niespodziewanie wkrada się w naszą świadomość, podsuwając ekstremalne rozwiązania naszych dużych i tych mniejszych codziennych bolączek i problemów. Tak też czyni Mrs. Woolf. Pragnie jej Mrs. Brown, która ostatecznie wybiera wspomniany powyżej wariant pierwszy. Czy słusznie? Odpowiedź wydaje się jasna i jednoznaczna, gdy po wielu latach na wiadomość o śmierci swego syna zjawia się u Mrs. Dalloway...
"Godziny" jest filmem prawie pozbawionym realizatorskich sztuczek, tricków, jakiejś greenawayowskiej, szalonej plastyki i wirtuozerii (którą z resztą bardzo uwielbiam). W tej sferze dominuje prostota, techniczna czystość, a przede wszystkim poczucie przekonania, iż wszystkie artystyczne uniesienia techniczne mogłyby tylko osłabić przekaz i głębię scenariusza. Wybierając taki wariant realizatorski, Stephen Daldry mógł otrzeć się o emocjonalny szantaż, z którym często mamy do czynienia przy prostszych rozwiązaniach realizatorkich (jak w przypadku "Pianisty" Romana Polańskiego. Przy okazji: nie rozumiem wogóle amerykańskiej krytyki przydzielającej mu statuetkę Oscara w kategorri Najlepszy Reżyser). Na szczęście, nic z tego!!! Żadnego szantażu, żadnej histerii!!! Co więcej, ten film to dowód, że mało skomplikowane środki wyrazu wystarczają w zupełności na stworzenie dzieła ocierającego się o wybitność. W przeciwieństwie do znienawidzonych przeze mnie Oscarów, krytyka europejska ową "wybitność" zdaje się doceniać lepiej (z resztą, dziś żadna to rzadkość...).
"Godziny" dowodzą, że Daldry dobija się do czołówki twórców X muzy. Wystarczy porównać to dzieło z jego wcześniejszym dokonaniem ("Billy Elliot"). I jeszcze jedno, podkreślić trzeba, iż jego filmowe korzenie tkwią nie za oceanem, lecz w Europie... Na szczęście... :-)

PS. Żeńskie trio Moore- Kidman- Streep wykonało prawdziwy majstersztyk gry aktorskiej, lecz Oscar powinien (w/g mnie) powędrować do rąk Julianne Moore... Wyróżnienie Nicole Kidman wydaje się być nieco przesadzone. Querelle.