Dla mnie ten film to droga... jak nie bać się śmierci, jak pogodzić się ze swoim losem, w jaki sposób patrzeć życiu w oczy.
Trzy kobiety, z których każda jest świadoma, że jej życie nie jest takie, jakie chcaiałaby by było. Wszystkie wiele przeszły i czują się przegrane, jedynym wyjściem jakie widzą jest samobójstwo. Ten film zmienia ludzkie poglądy, czy samobójstwo to oznaka tchórzostwa, czy odwagi?
tchórzostwa, bo nie potrafiąc poradzić sobie ze swoimi problemami, decydujemy się na ucieczkę?
odwagi, bo patrzymy życiu w oczy, wiemy co możemy stracić, nie wiemy co możemy zyskać i tego wszystkiego co wspaniałe i okropne trzymając to w rękach, rezygnujemy z tego?
Smierć w tym filmie, nie jest nagła, niechciana, śmierć tutaj to świadoma, dobrowolna i przemyślana decyzja.
Trzy kobiety..., dwie z nich nienawidziły swojego życia i nie widziały dla siebie przyszłości w swoim środowisku, nie próbują z nim walczyć, poddają się. Tylko jedna pokornie znosi los, jest pogodzona ze śmiercią, dla niej odejście przyjaciela, nie było zaskoczeniem... tak dobrze go znała.
Tylko jedno mnie zastanawia?
"Ktoś musi umrzeć, ażeby cała reszta bardziej ceniła życie [...] umrze poeta... Wizjoner"
Dlaczego jeśli, ktoś musiał umrzeć, to był poeta - wizjoner?
Doszukuję się tu jakiegoś znaczenia symbolicznego.