Wracam myślami do tego filmu, a więc jest dobry. To jest produkcja niskobudżetowa, ale z dobrymi aktorami i naprawdę wyśmienicie zagrana. Z banalnego akcyjniaka film zmienia się w interesujący dramat, ale warto oglądać z uwagą od początku. Przypuszczam, że aktorzy nie mieli ciśnienia, bo wiedzieli, że grają w prostej produkcji, i to sprawiło, że tak głęboko weszli w role i stworzyli perełki. Senny nastrój filmu pozwala dostrzegać rzeczy, które byśmy pomijali przy szybszej akcji. Jednocześnie cały film jest w tym samym timingu. Warto obejrzeć go na spokojnie. Film zaskakująco prosty..., a dobry. To wyciszenie pozwala skupić się na postaciach i wychodzi na to, że film robi się... z górnej półki, przy zewnętrznym sztafażu filmu klasy B. Po prostu warto przyłożyć się do oglądania, bo widz z początku może wyrobić sobie niezbyt wymagające nastawienie. Film robi się nawet z lekka hipnotyzujący. A może nawet zalatuje w stylizacji... sztuką teatralną. Kałużyński powiedział kiedyś (i zapewne ze 100 krytyków przed nim), że czasami warto obejrzeć film dla jednej sceny. Tutaj jest nią oczywiście scena rozmowy przy stole pod koniec filmu. Zapada w pamięć, a w samym zakończeniu - niby banalnym - też sporo się dzieje. Kurczę, dawno nie widziałem tak prostego filmu, w którym można skupić się na tym, co ważne. Bardzo intymny film, a takich się już prawie nie robi.