Wśród najbardziej znaczących amerykańskich wytwórni filmowych, największe zaufanie pokładam w Warner Bros. Gdy tylko
pojawia się nowy film tego studia, mogę iść na niego w ciemno. Rzadko kiedy zawodzą mnie jego produkcje, bo prezentują
przynajmniej przyzwoity poziom. A to w przypadku filmów typowo rozrywkowych jest osiągnięciem naprawdę sporym.
Dlatego dziwiły mnie opinie na temat "Green Lantern" jakie od dłuższego już czasu napływały zza Oceanu. Bardzo krytyczne,
zniechęcające do obejrzenia tego filmu. I prawdę powiedziawszy Warner trochę na własne życzenie sam je na siebie
ściągnął, gdy kilka miesięcy temu wypuścił pierwszy zwiastun tej produkcji. Nieciekawy, niedopracowany, zmontowany jakby
reklamował komedię, a nie film o jednym z najbardziej znanych superbohaterów. Nie był ani śmieszny, ani efektowny, ani
specjalnie zachęcający. To od tego momentu rozpoczęła się zła prasa tej produkcji. I choć później studio próbowało
promować swój najnowszy blockbuster na różne sposoby, zalewając nas chociażby kolejnymi zwiastunami, to właśnie ten
pierwszy zaważył na przyszłym życiu obrazu. Nie jest jednak prawdą, że "Green Lantern" jest obrazem tak złym, jak o nim
piszą. To przyjemna, dobrze opowiedziana historyjka. Co prawda nie wyróżnia się znacząco na tle innych opowieści
opartych na powieściach graficznych, ale niczym też specjalnym nie grzeszy. Ot, przyjemny obrazek na którym nie trzeba
specjalnie myśleć ale co ważne, nie ogłupia, nie każe na początku seansu wyłączyć nam myślenia, bo w przeciwnym
wypadku oglądanie go może okazać się dla nas torturą.

Aktorzy grają tu nieźle, niektórzy trochę lepiej (Peter Sarsgaard, którego rola jest niestety trochę krótka), inni trochę słabiej ale
nikt nie schodzi poniżej odpowiedniego poziomu. To na co warto zwrócić uwagę, to to, że postaci mają za sobą jakąś
przeszłość, o której dowiadujemy się w miarę rozwoju akcji. To przez nią są ze sobą w jakiś sposób powiązani, więc ich
interakcje wydają się naturalniejsze, bardziej prawdopodobne. Po za tym wiedząc o bohaterach trochę więcej, niż to czym
zajmują się obecnie, możemy się do nich zdecydowanie szybciej i łatwiej przywiązać, a to w filmie w którym w większości
chodzi o akcję rzecz bardzo cenna. Efekty specjalne nie wyróżniają się niczym specjalnym ale też i nie rażą sztucznością.
Choć osobiście trochę dziwi mnie, że to właśnie "Green Lantern" ma najwyższy budżet ze wszystkich adaptacji komiksów,
jakie w tym roku pojawiły się w kinach. Szkoda trochę, że trójwymiar jest tak naprawdę dwuwymiarowy, przestrzennych scen
jest tyle co kot napłakał, a najbardziej widoczne są polskie napisy pojawiające się przed aktorami. Nie ma w "Green
Lantern" co prawda wielu scen bardzo widowiskowych, w gruncie rzeczy pojawiają się tylko te, które mogliśmy zobaczyć w
zwiastunach, w trochę tylko dłuższych wersjach. Co ciekawe pomimo tak niewielkiej ilości szybszych scen nie ma się
wrażenia, że film ten jest skromny, czy niewiele się w nim dzieje. Twórcy po prostu nie przesadzają z ilością wielkich scen i
rozmieszczają je równomiernie w całej swojej produkcji, przez co nie jest ich ani za mało, ani zbyt wiele.

Choć za scenariusz "Green Lantern" odpowiedzialne były aż cztery osoby (a tak spora liczba piszących nigdy nic dobrego nie
wróży), historia opowiedziana jest w tym filmie w całkiem ciekawy i logiczny sposób. Jedno prowadzi do drugiego, kolejne
wydarzenia wynikają z tych, które przed chwilą widzieliśmy. Nie ma zbyt wielu dziur w scenariuszu, ani idiotyzmów czy
nielogiczności, przez które trzeba by było załamywać ręce. Ponadto opowieść ta jest naprawdę nieźle prowadzona, nie ma tu
specjalnych zwolnień, wypełniaczy czy naprawdę niepotrzebnych scen. No może prócz tej z przyjacielem Hala, przed którym
chwali się on swoim kostiumem - choć i tak wypada ona lepiej niż jej zapowiedź, widoczna w pierwszym zwiastunie.
Ogólnie rzecz biorąc ogląda się ten obrazek nadspodziewanie dobrze, co prawda bez specjalnej ekscytacji, ale też bez
znudzenia. Po prostu dobrze. "Green Lantern" to opowieść o zdawaniu sobie sprawy ze strachu, który w nas tkwi i
konieczności pokonania go, stawieniu mu czoła. Opowieść o przeszłości, z którą trzeba sobie jakoś poradzić, bo odłożona
na potem, zaczyna zatruwać życie. A także o sile wyobraźni, własnej woli, dzięki której możemy tworzyć cuda, dokonywać
rzeczy niezwykłych. Na plus trzeba koniecznie zaliczyć jedną, bardzo pomysłową i zabawną scenę, która odnosi się do
wszystkich ekranizacji komiksów. W scenie tej Carol po raz pierwszy spotyka Hala jako Zieloną Latarnię i zachowuje się
dokładnie tak, jak zachowałby się normalny, myślący człowiek. Świetne!

Przyczepić się w tym filmie jeśli już, można do dwóch rzeczy. Po pierwsze twórcy przez bardzo długi czas, a właściwie prawie
do samego końca, nie potrafią się zdecydować do kogo tak naprawdę kierują swoją produkcję. Do fanów komiksu, zwykłych
widzów, czy dzieci? Dlatego zdarzają się tu sceny dość poważne, skupiające się na dłużej na bohaterach, a jednocześnie
serwowany jest nam przede wszystkim humor niczym z podstawówki (całe szczęście nie taki poniżej pasa). Chwilami
bohaterowie zachowują się odpowiednio poważnie, innym razem jakby występowali w jednej z wielu komedii. Całe
szczęście tych akcentów komediowych nie jest zbyt wiele i trwają krótko, więc można je przetrwać i nie psują one znacznie
ogólnego wrażenia. Drugi problem, trochę wynikający z tego pierwszego, dotyczy mocy jaką Hal zaczyna wykorzystywać.
Jego twory wyobraźni nie pasują do filmu, wyglądają w nim sztucznie i nieprzekonująco. Zdecydowanie lepiej sprawdzałyby
się w kreskówce, czy bajce skierowanej bezpośrednio do dzieci, a nie w blockbusterze o wielomilionowym budżecie, w
którym da się obecnie pokazać juz chyba wszystko i który przeznaczony jest do trochę starszego widza. Hal materializuje tak
nieciekawe rzeczy jak tor wyścigowy, karabiny, dziwaczne katapulty, czy nawet gigantyczne sprężyny, wyjęte jakby z
powiększonego łóżka. Wygląda to chwilami strasznie komiksowo i śmiesznie. Choć może tak właśnie miało być?

7/10