(...) Tunnicliffe przyznał, że do nakręcenia filmu zainspirowały go dzieła Cronenberga, Lyncha i malarza Francisa Bacona. Biorąc pod uwagę, w jakie łachmany został "Judgment" przystrojony, deklaracja ta wydaje się wręcz żałosna. Dezorientujący montaż, bardziej niż na ustaleniu logiki scen, opiera się na efekciarskich, tylko teoretycznie biegłych warsztatowo cięciach, które szybko zaczynają męczyć. Migawkowe cięcia bynajmniej nie składają się na wydumaną, filmową łamigłówkę à la "Mulholland Drive", bo swemu idolowi-surrealiście Tunnicliffe mógłby co najwyżej czyścić buty. Kolejnym zdarzeniom brakuje związku przyczynowo-skutkowego, finalne minuty sprawiają natomiast, że umiera "Judgment" w agonii. Piękny, splatterpunkowy poemat - jakim był pierwszy "Wysłannik piekieł" - przeobraził reżyser w impulsywne mumbo jumbo o grzechu, odkupieniu i religijnym szaleństwie.

Pełna recenzja: #hisnameisdeath