Każdy dialog czy gest jest tu powtarzany niezwykle topornie: minimum po trzykroć. Will wchodzi do pokoju przesłuchać Sonny’ego i do każdego z trzech pierwszych pytań dorzuca tą samą frazę: „Jesteś tylko robotem, nie masz uczuć”. Bla, bla, bla.

Dalej: nagromadzenie miałkich frazesów przekracza wszelkie granice: z filmu dowiedziałem się, że to człowiek jest największym zagrożeniem dla świat, jest jednostką autodestrukcyjną, zaśmieca środowisko... Ech. Ale przynajmniej okraszono to miłym, nienachalnym humorem (kultowe: „Co to za spojrzenie?; To nie moje spojrzenie. To moja twarz”).

Co ciekawe, jednak da się to oglądać. Może efekty już nie te, ale taka np. końcowa walka z setkami robotów (rewelacyjne ujęcia, robione dookoła Spoonera) czy walka na autostradzie... Miło się to ogląda.

Fajne kino.

4/10