"Jej wysokość Pani Brown" to film o potrzebie uczuć. Królowa Wiktora też jest człowiekiem, kobietą która kochała swojego męża. Czy po jego śmierci ma już do końca życia pozostać beznamiętną władczynią? Tego w sumie od niej pragną i oczekują ministrowie, dwór. Wszyscy, prócz jednego człowieka, pana Browna, który pragnie choć trochę przyprawić jej dawnego blasku. Nie chce on jej wpływów, ale jej szczęścia, zdrowia. Nie interesuje go zapłata, ale ew. przyjaźń i to nie ze względu, że warto się przyjaźnić z królową, ale mu chodzi o prawdziwą przyjaźń między dwojgiem ludzi, bezinteresowną przyjaźń. A królowa, samotna, chora z miłości do zmarłego męża, tak na prawdę potrzebuje sama czyjejś miłości, niestety nawet jej rodzone dzieci nie chcą, lub nie potrafią jej tego dać. A może i jedno, i drugie. Co innego lojalny Pan Brown, który jest gotów oddać się jej całkowicie. W pewien sposób ją kocha, a ona w inne sposób odwzajemnia to uczucie.

Z drugiej strony należy dodać chęć władzy, posiadania, spiski i intrygi charakterystyczne dla polityków. Tu nie ma miejsca na piękne uczucia, trzeba być zimym, wyrachowanym i suchym. Ale czy wtedy nie traci się esencji człowieczeństwa? Dlatego to królowa najbardziej potrzebuje uczuć, a to pragnienie dostrzega tylko pan Brown