Choć to film prosty w swoim przekazie, ujął mnie od strony psychologicznej. W rzeczywistej historii, którą przedstawił nam świat, uczucia naszych bohaterów zeszły na dalszy plan, nikt w nie nie wnikał, ponadto nie zostały upublicznione. W ~ Kanibalu... ~ jest odwrotnie. Stojąc z boku, widzimy dwie osoby, które nie odnalazły swego faktycznego miejsca na ziemi zwłaszcza, że przez swoje podejście nie są w pewnych kręgach akceptowane.
Oglądając całość, namacalnie odczuwałam smutek, tę nieopisaną melancholię, która dotyka nawet samym ~ przydymionym ~ nastrojem. Co więcej - osobiście, niebywałym plusem dla mnie jest to, iż nie ma tam rozlewu krwi, nie ma typowego pożądania mięsa, ani innych zwierzęcych reakcji. Wszystko odbywa się w sowim nienagannym tempie i zostaje podsycane przez pewnego rodzaju psychiczne zespolenie głównych bohaterów.
Dramatyzm punktu kulminacyjnego poruszył mnie do żywego. Przeprosiny za zadawany ból, odkupienie niezawinionego cierpienia, spowodowanego byciem odmiennym, opieka i samotność... mogłabym tak wymieniać i wymieniać.
Cały obrazem jestem ogromnie urzeczona nawet wtedy, gdy oglądam ten film 20, 21 raz. Dlaczego?? Bowiem uczucia to zabójcza broń, a w połączeniu z nieodpartą chęcią posiadania bliskości za wszelką cenę, są śmiertelne kolejny raz po zamknięciu oczu.