Sam Wajda w mówiąc tuż po premierze filmu przedstawił swoje obawy: jak zrobić film o tych, którym nie pozostawiono pola działania?
Role rozdane przez tych, których nie kamera nie pokaże.
No i zrobił konsekwentnie film o wszystkich, których nikt o nic nie pytał, nikogo innego na ekranie nie było. I zrobił to naprawdę dobrze. Nikt z bohaterów nie robi nic, wszyscy się szamocą, bo nie rozumieją o co chodzi lub tylko udają, że rozumieją. Takie studium bezradności. A to naprawdę warto zobaczyć.
I warto się zastanowić, czy rotmistrz Andrzej miał rację zostając w niewoli? Gdyby uciekł, mógłby wychowywać córkę, we własnym domu by coś jednak znaczył. W obronie honoru stał się człowiekiem sztuk jeden.