Jestem w stu procentach z Tobą!
Film jest znakomity!
Musimy pamiętać i dawać kazdemu do zrozumienia
ze pamiętamy!!

Ja zobaczyłem w tym filmie dwóch bohaterów, którzy coś zrobili,
1. Rosyjski kapitan ocalił życie Anny i jej córki.
2. Major Jerzy przyniósł karton konserw i załatwił oddanie pamiątek po mężu Annie.

Reszta nie ZROBIŁA NIC.
Dlatego nie dziw się, że ocenie "kiepski". Bo film o bezradności to jednak eksperyment. Ten akurat udany. Ale arcydzieła z tego się nie da zrobić.

Oj to ty chyba człowieku z połowę filmu przespałeś przecież tam niemal każdy czegoś dokonał:
1. Rotmistrz odnotował wszystko co się z nim działo niemal do samej egzekucji.
2. Siostra pilota postawiła mu płytę nagrobną z napisem że zgina w Katyniu zamordowany przez sowietów za co poniosła największa ofiarę w kazamatach Ubecji
3. Generał do końca swoich żołnierzy podtrzymywał na duchu
4. Jeden z synów zamordowanych oficerów walczył o prawdę o śmierci swego ojca w komunistycznym kraju
5. A kapitan Jerzy po za tym o czym wspomniałeś to jeszcze starł się później walczyć o pamięć swoich kolegów
i jeszcze parę by się czynów znalazło ale skoro człowieku nic z tych rzeczy nie zauważyłeś to współczuję braku talentu oglądania ze zrozumieniem

http://www.katyn.rawelin.com/

Polecam stronę, jeśli jeszcze nie znacie...
A szczególnie pamiętniki.
Najbardziej mnie wzruszył śp. Gąsowskiego Mariana, tak pięknie pisał o swojej Marysi...
Na prawdę godne uwagi.
Pozdrawiam. :)

Walczyli, ale nie wywalczyli
Starali się, ale bez skutku.
Podtrzymywali ale tych, co i tak mieli przeznaczoną mogiłę
Pisali i zabrali do grobu
Stawiali nagrobki niszczone po kilku godzinach.

Robili, ale nic nie zrobili.
W porównaniu z ocaleniem życia, czy zapewnieniem żywności na tydzień to nic.
Ich działanie nie przyniosło owoców poza symbolami.
Powiedz dowolnemu mężczyźnie, że z jego życia zostanie tylko notatnik, który nie zgnije, bo wraz z jego ciałem będzie leżał w lekkiej piaszczystej ziemi a na pewno go uradujesz perspektywą owocnego życia.
Właśnie to mi się w tym filmie podobało: hołd dla bezradności ludzi na których historia machnęła ręką.
I właśnie to powoduje, że tak wielu ten film ocenia jako katastrofę, być może tak bardzo nie chcą, aby ich życie było tak beznadziejne jak życie bohaterów filmu.
A ty naucz się rozmawiać o sztuce a nie o widzach, takich jak ty czy ja. Sztuka, ta o bezradności też, pozostanie. My już mniej i szkoda sobie strzępić języka na tak błahe tematy.