Nie będę już dyskutował z Twoim osobistym światopoglądem. Musisz być osobą niezwykle szlachetną, drżeniem serduszka reagującą na wszelkie przejawy agresji jakie napotykasz w życiu i (szeroko pojętych) mass-mediach.

Odniosę się jednak do kilku pełnych kompletnego braku kontaktu z rzeczywistością (a może hipokryzji?) akcentów z Twojego ostatniego posta.

Najpierw o komiksach. Mylisz się w sprawie Punishera. Jest to bohater często w komiksie przedstawiany bardzo pozytywnie, wspierany przez postacie drugoplanowe, stylizowane na normalnych obywateli, ludzi pragnących twardej, szybkiej i nieuchronnej sprawiedliwości.
Batman by móc "przywalić komuś z piąchy w zęby" musi mieć do tego pretekst. Najczęściej jest nim pensjonariusz miejscowego zakładu dla psychicznie chorych przestępców, szlachtujący nożem całe rodziny...
Taki Joker popełnił niejedną koszmarnie widowiskową, bezsensownie brutalną zbrodnię (a pewnie nie słyszałeś o Mr. Zsasz, Kadaverze i wielu innych...)

Więc kiedy tak naprawdę obecność przemocy tolerujesz? Jaka jest jej dopuszczalna skala? Jaki gatunek sztuki bądź rozrywki, może się tym środkiem oddziaływania na widza posługiwać?

Teraz filmy. Ok "Rambo" przypasował Ci do tezy (korzystnie dla siebie założyłeś, że mowa jest o części pierwszej a nie całej serii). A co powiesz o "Szklanej pułapce", "Pulp Fiction", "Obcym" czy "Zabójczej broni"? Toż to wszystko przemoc w służbie niewymagającej rozrywki!

"Co do rozróżnienia pomiędzy aktorek a graną przez niego postacią - oj, nie zawsze tak jest nie zawsze. Wręcz przeciwnie: mamy tendencje do przerzucania fikcyjnej postaci na aktora, to udowodniony fakt. Poczytaj pierwszy lepszy podręcznik do psychologii"

Człowiek przeżywający problemy ze swoją psyche zawsze powinien być obiektem opieki, pilnej obserwacji ze strony rodziny i psychologa. Ale my tu mówimy o normalnych, dorosłych, odpowiedzialnych za swoje czyny ludziach, którzy po obejrzeniu 1,5 godzinnego filmu wracają do rzeczywistości.

Widzę, że bramy świętego oburzenia którymi obwarowałeś swój delikatny umysł jednak trochę skrzypią. Zaczynasz szukać usprawiedliwienia dla niektórych form przemocy w mediach. I dobrze, c'est la vie.

Jakby ci tu powiedzieć. Tarantino był producentemn wykonawczym "Hostela", a film reklamowano jego patronatem. Granica jest naprawdę cienka...

Tym Tarantino się zgnoił na maxa, do tej pory nie mogę uwierzyć, że to zrobił. No ale Tarantino też człowiek, zarabiać musi, choćby na takim gównie.