Zgadzam się z Tobą.I argument, że "to kultowe kino" do mnie nie przemawia. Parafrazując: jak to nie zachwyca, jak ma zachwycać!? No nie zachwyca. Bohaterowie to raczej średnio zagrane uosobienia stereotypowych ról z amerykańskiego liceum. Jednowymiarowi, nieprawdziwi, sztampowi. Ruszyła mnie jedna scena. Uwierzyłam żalowi atlety, w którym odezwała się empatia wobec swojej ofiary.
Jak dla mnie, film nie ma zakończenia, nie ma przesłania. Bo w bohaterach ani nie zachodzi refleksja i zmiana, ani nie na gorzkiej konkluzji "i nic się nie zmieni, bo tak już jest, że role w które włożyła nas licealna rzeczywistość, są silniejsze od nas".
Nie oglądało się tego najgorzej, ale po zakończeniu miałam myśl, że straciłam czas. Dobrze, że tylko godzinę.

Trudno zrozumieć film patrząc oczami z innej epoki. Tacy byliśmy i tak było. Molestowanie to słowo waszych czasów, przemoc jest zasłoną dymną własnej słabości, w relacje weszli też chłopcy. Seksualność sama w sobie to siła wieksza nawet od głodu i potrzeby snu, choć jesli się przyjrzeć, to dziewczyna zobaczyła nie chama i gbura tylko wrażliwego, smutnego pozera. Z koli przebranie drugiej nie było clue przemiany, choć dla kobiety wygląd rzeczywiście koresponduje z jej stanem wewnętrznym i przez to jak się ubiera, jakie przyjmuje pozy i wykonuje gesty - wyraża siebie.
Niezależnie od tego jak nie na czasie jest film, to pokazuje jednak więcej niż udało się Wam dostrzec i choć bazuje na stereotypach, to nie trzeba się wysilać,
żeby dostrzec, że porzucenie mechanizmów obronnych i zdjęcie masek otwiera na prawdziwą relację i zrozumienie.