"Folman zapowiada śmierć aktorstwa, śmierć kina"

Hitchcock też miał całkiem ciekawą wizję mimo, że fantastą nie był. Zapowiedział, że kino i tv zastąpią w przyszłości jakieś urządzenia, które wysyłać będą do mózgu odpowiednie impulsy, wywołując w nim wybrane przez użytkownika emocje jak np strach czy smutek.

moim zdaniem zbyt jednoznacznie oceniasz caly ogrom tworczosci s-f. wiesz zapewne, ze tak jak wszedzie i tutaj sa lepsze i gorsze utwory. celowo pisze utwory, bo choc nie jestem zwolennikiem filmow s-f to rownoczesnie nie znam nikogo, kto czytal lema i twierdzil, ze jest slaby. my tutaj jednak nie oceniamy lema. oceniamy film, ktory niestety jest slaby, byc moze nawet niezrozumialy dla osob, ktore nie zetknely sie z kongresem futurologicznym. ale kolego, dajac mu 1 nie oczekujesz chyba, ze bedziesz traktowany serio :) chcac nie chcac dales poniesc sie fantazji oceniajac go, a byc moze nawet dostales sie w szpony s-f :) bez urazy, pozdrawiam :)

Mam podobne odczucia po obejrzeniu tego filmu. Jest bardzo poruszający... Opowiada o ludzkim strachu, zatraceniu się, utracie, przemijaniu... Jest to po prostu bardzo mądry film. Nie wiem, dlaczego dla większości widzów film jest 'słaby' (słaby, czyli jaki?). Wzruszyłam się przy kilku scenach. Ja cieszę się, że go obejrzałam. Lubię, gdy staję się bogatsza o parę głębszych uczuć.. hmm... powiedzmy natury egzystencjalnej. Nie obchodzi mnie, czy ten film się sprzeda, czy nie, czy widzowie kupią bilet, ile nagród zgarnie film i czy 'trafia' do ludzi.

jakbyście chcieli coś dopisać, mariouszek o 'naznaczeniu wieloma znaczeniami na wielu poziomach' i remun o tym, co można przeoczyć w filmie nie czytając książki, to chętnie się zapoznam z waszymi szerszymi przemyśleniami. książki nie znam, jakby się wam chciało...
film nieprzeciętny już choćby z przenikaniem światów realnego z halucynogennymi projekcjami...nie owijaniem w bawełnę i kolorowy papierek tendencji, w którą to wszystko dąży (cyberprzestrzeń), łagodną/wyszukaną/stosowną do tego odrealnienia grą aktorską.

yonten - bardzo chetnie, chociaz od razu musze napisac dwie rzeczy: po pierwsze, film sam w sobie oceniam na 7 wiec nie jest to ocena negatywna, po drugie - niestety, chociaz mam pelna swiadomosc, ze nie jest to ekranizacja ksiazki i tylko pomysl zostal przez rezysera zaczerpniety z kongresu futurologicznego, to niestety nie udalo mu sie oddac (jak to pewnie zwykle bywa) przeslania lema. i to wlasnie w tym kontekscie pozwolilem sobie na stwierdzenie, ze film jest slaby. zawiodlem sie mimo pelnej swiadomosci, ze nie jest to ekranizacja - tak, jestem niesprawiedliwy, mimo wszystko zawiodlem sie. a teraz wracajac do samej koncepcji swiata zaproponowanej w kongresie przez lema - moim zdaniem bardzo wazna scena w kanalach, zaraz po tym jak wybuchaja zamieszki, zostala zbagatelizowana. od poczatku chodzilo o gaz, w calej historii od poczatku do konca gaz jest glownym, acz cichym bohaterem (zaczelo sie od bomb milosci blizniego BMB i widzimy bomby z tym gazem w filmie, ale nie widzimy ich efektu, czyli naiwnej, beztroskiej milosci jakie one powodowaly, bardzo skutecznie neutralizujac jakiekolwiek przejawy niesubordynacji tlumu). nie bede pisal dalej, poniewaz musialbym zdradzic fabule opowiadania, a byc moze ktos mialby ochote poczytac lema. spokojnie mozna go rekomendowac nawet osobom, ktore nie przepadaja za s-f poniewaz osobiscie nie uwazam go za pisarza s-f a za filozofa z genialnym umyslem i swietnym poczuciem humoru.

nie krytykuje filmu. uwazam, ze warto go ogladnac, ale potencjal tej historii wraz z jej oryginalnym zakonczeniem, po ktorym to folman przeszedl swoimi buciorami zupelnie na zimno, jest duzo wiekszy i tradycyjnie trzeba przyznac, ze lem nie ma szczescia do ekranizacji (patrz solaris, ktory w oryginale jest mocny, mroczny, odciska sie na psychice, daje do myslenia, a w ostatniej ekranizacji - przecietny). no ok, mial lem szczescie do dziennikow gwiazdowych, wydanych przez niemcow w postaci miniserialu, ale to jest zupelnie inna historia :)

no właśnie- lem jest filozofem, to trafne spostrzeżenie. dlatego tak drążę, bo wydaje mi się, że film spłyca przekaz, mimo iż w moim odczuciu się i tak broni, to zapewne lem powiedział coś więcej.
ekranizacje mają to do siebie, że podobnie jak tzw. 'biografie' przeważnie skupiają się na warstwie emocjonalnej i często na tym opiera się cały film. moje największe zdziwienie in minus- croneberg ze swoją wersją historii o c.g.jungu, która ogranicza się do perypetii emocjonalnego trójkącika jung- freud- panna spielrein. no i tolkien odarty totalnie z magii przez p.jacksona, w którą dosłownie się zanurzałam czytając trylogię.

akurat lem miał szczęście do ekranizacji, z tego co widziałam- 2 wersje solaris, obie są świetne, tylko po prostu zupełnie inne. sonderbergh przełożył lema całkowicie na współczesny język, gdy tarkowski pozostał jakby w dawnej epoce (wcale nie tracąc na tym) i przez to jest bliższy prozie lema.

tak ja to widzę, aczkolwiek w 'kongresie' zabrakło może właśnie pokazania, jak i dlaczego doszło w ogóle do utworzenia strefy animacji, bo tutaj to wygląda trochę, jakby po prostu można się było wyoutować z rzeczywistości w strefę halucynogenną przy dobrych connections. dopiero gdy robin wright opuszcza tę sferę, to trochę widz może też przetrzeźwieć z bombardowania feerią barw.
no ale to amerykańskie podejście- 'clockwork orange' też stała się w hollywood musicalem, co zniekształca totalnie bezpośredni i dosadny przekaz o przemocy tego tekstu, a akurat autorowi udało się opisać genialnie jego potworność, która w filmie została utracona na rzecz białych kostiumików i wyluzowanych postaci, które wręcz urastają do poziomu hero... może przeciwko systemowi. przekaz książki jest akurat inny.

klimat lema w ogóle raczej nie jest tak lekki, jak to odebrałam w 'kongresie', przemyślenia autora idą raczej w stronę apokaliptycznego klimatu 'łowcy androidów' czy 'dystryktu 9' z pokazaniem okrucieństw i głupoty 'ewolucji' cywilizacji homo sapiens.

w 'kongresie' być może reżyserowi wcale nie chodziło o oddanie przesłania lema. twórcy inspirują się dziełami innych i wybierają konkretny element, który w ich mniemaniu jest ważny, albo po prostu 'uchwyci' publikę za emocje (to chyba najczęstsza pułapka. coś musi ludzi przekonać do kontaktu z dziełem i raczej niekoniecznie jest to masochistyczna chęć obcowania z mrocznymi wizjami, przynajmniej u większości widowni kina. raczej tendencje idą w stronę 'opium dla mas' jak to zresztą sam folman w filmie pokazuje).

generalnie nie widzę w tym (zmienianiu, nie spłycaniu) nic złego, inaczej po co byłoby w ogóle robić ekranizacje, gdyby niewolniczo trzymały się pierwowzoru. są i takie, ale uważam, że to raczej dobre na użytek szkół, gdy się nie chce dzieciom lektur czytać. natomiast twórca powinien/może dać coś od/z siebie i na ile wykroczy poza pierwowzór, na tyle pokazuje własne: kontakt z dziełem i zrozumienie, kreuje inną rzeczywistość niż w pierwowzorze i to jest świetne.

nie musi się każdemu podobać, umysł wykazuje przeważnie tendencje do porównywania czegoś co powstaje później do tego, co przyszło wcześniej, i traktowanie tej wcześniejszej wersji jako matrycy, do której trzeba by przyciąć to późniejsze. w takim trybiku myślenia to oczywiście zarówno sonderbergh jak i folman są obrazoburcami...

dla mnie to mało kreatywne i popieram przetwarzanie.

ladny tekst, trudno sie z nim nie zgodzic. jednak caly czas mam wrazenie, ze rezyser bardziej zrobil co mogl, a nie co chcial. oraz na dowod - porownaj sobie praktycznie znaczeniowo identyczne sceny matrix i kongres : w matrixie do jakiej rangi zostala podniesiona i jak przekazana scena z pigulkami czerwona i niebieska jesli dobrze pamietam, a jak w folman pokazal fiolke ze zmywaczem... chociaz zaraz, w momencie gdy to pisze, uzmyslowilem sobie, ze u lema glowny bohater nie mial swiadomosci - u folmana wszystko jest jasne od poczatku, bohater wkracza swiadomie w swiat iluzji... ok czyli jednak nie ma co porownywac, kongres lema i kongres folmana to dwie rozne bajki...

pozdrawiam