Dokładnie.
Co jeszcze śmieszniejsze, ten film ma większe szanse przestraszyć bardziej niż wszystkie te śmiertelnie poważne serie slasherów - dzięki temu choćby, że postacie napisane są z humorem i dystansem, i w rezultacie można do nich poczuć nieco sympatii. U mnie najwięcej zaskarbił jej sobie Randy, chodząca encyklopedia horrorów i pełnokrwisty dowód na to, że film nie był robiony na serio. Tak tu jak i w kontynuacjach (część niestety już retrospektywnie :/) jego wywody to najcelniejsza i najzabawniejsza część widowiska. Zresztą to nie jedyny sukces scenarzysty. Facet naprawdę włożył sporo wysiłku w to, żeby zawrzeć po jednym archetypie z "klasyki" gatunku w każdej postaci i choćby za to należą się brawa. A wymyślne sceny mordów, szaleńcze pościgi i towarzyszące im 'zbiegi okoliczności' faktycznie bawią do łez. Ja z przyjemnością wracam do "Krzyku" co jakiś czas, żeby znów wysłuchać wywodów o tym, kto jest tym prawdziwym mordercą a kto nim być nie może, i popatrzeć na spektakularne wyczyny Lillarda :)