Wiele osób na forum podkreśla wszechobecny chaos. Zgoda, film jest bardzo niepoukładany. Czymś gorszym jednak od chaosu jest... nawet nie nuda, tylko kompletna pustka ziejąca z ekranu. PUSTKA, bezcelowość. Powstało we mnie pytanie: po co to wszystko? I odpowiedzi nadal brak.

To, co w filmie uwiera najbardziej to nawet nie jest brak akcji, to jest nieporozumienie! Film mówi o jakichś wartościach? Przekazane na siłę, nieudolnie i w miałki sposób żadne przesłanie nie będzie godne uwagi. Historia po prostu nie porywa. Nie miałam ochoty śledzić poczynań bohaterów. Pierwsze czterdzieści-kilka minut filmu to porażka (czterdzieści zmarnowanych minut!) - nie wydarzyło się nic istotnego, nic intrygującego, nic za co można by polubić, lub znienawidzić bohaterki, nic co wzbudziłoby zainteresowanie ich losami. Jo March oraz jej siostry są tutaj figurami raczej niż osobami z krwi i kości, a fabuła... Cóż, tego w sumie nie umiem z czystym sumieniem nie mogę nazwać fabułą. Rozczarowanie!

P.S. Tak, po czterdziestu-kilku minutach wyłączyłam telewizor. Nie wiem, czy jeszcze wrócę do tego filmu. Nic w nim nie zachęca do wznowienia seansu. Chalamet to jedyny jasny punkcik w morzu bylejakości, ale nie sądzę, by sama jego gra skłoniła mnie do dalszego torturowania się...

P.S. 2 Czy one wszystkie naprawdę miały grać nastolatki, co najwyżej 16-17 letnie dziewczynki? Ta niewiarygodność, niespójność bardzo raziła w scenach retrospektywnych i zaburzała odbiór!