Najciekawszym aspektem filmu było zatarcie granic prawdy i fikcji. Natomiast z drugiej strony sprawia to, że jest to film głównie dla tych co czytali książkę, gdyż brak liniowej akcji sprawia, że ciężko niektórym będzie się połapać o co w tym filmie chodzi. Nie rozumiem natomiast zachwytu nad reżyserią tego filmu, w tym aspekcie wydaje mi się, że nie ma tu nic nadzwyczajnego. Jeżeli chodzi o obsadę to wyśmienita Pugh i bardzo dobra Ronan, reszta przyzwoicie, poza Chalametem. Ja rozumiem, że męskie wzorce się zmieniają, ale kiedy mamy na ekranie cztery silne charaktery sióstr, Laurie w porównaniu z nimi wygląda na najbardziej sfeminizowaną z postaci i dla mnie ginie gdzieś w tym filmie. Jeżeli chodzi o zakończenie które, według legendy chciała napisać Alcott. Nie ma na to żadnych przekonywujących dowodów. Jest jedynie list do przyjaciółki Elizabeth Powell, w którym twierdzi, że Jo powinna zostać niezamężna, oddana literaturze, ale pod względem dużej ilości nacisków czytelniczek, które twierdziły, że powinna poślubić Laurie'go, zdecydowała się pójść na kompromis i związać ją w bardziej nieoczywisty sposób. Tu natomiast mamy naciski wydawcy, które mają chyba symbolizować ucisk mężczyzn w stosunku do kobiet. Finalnie mamy chyba zakończenie takie jakie, było w biografii Alcott co pokazują plamy po atramencie na dłoniach Jo, które symbolizują kompletne oddanie się pisarstwu i pozostanie samotnym do końca życia. Trochę to smutna konkluzja. To tak jakby pokazać, że kobieta, żeby coś osiągnąć w życiu i być szczęśliwą, musi wybrać miedzy karierą a rodziną.